Εγκατάλειψη

Μυρίζουν οι τοίχοι υγρασία.

Είναι που δεν έχω ανοίξει καιρό αυτή την πόρτα...

Λίγη ποίηση τριγυρνάει από δωμάτιο σε δωμάτιο,

Αιωρείται, πλανάται, εξατμίζεται.

Στη θέρμη μιας μοναχικής παρέας σωπαίνει.

Γνώριμα βήματα,

Ένας παλιός φίλος που έρχεται τακτικά,

Χωρίς άλλο σκοπό, παρά μόνο να ποτίζει τα γιασεμιά αυτού του κήπου.

Γιατί έφυγες; Νομίζω οτι τον ρώτησα.

Γιατί δε φυτεύεις άλλα; Αυτά γέρασαν. Σκέφτηκα.

Νομίζω πως με κοίταξε μ'αυτό το βλέμμα που έφευγε.

Νομίζω πως για μια στιγμή με επέκρινε με χίλια βλέμματα.

Μα η στιγμή χάθηκε, μαζί με έναν ήλιο που βασίλεψε και πήρε μαζί του όλο το φως.

Κι ο φίλος έφυγε μαζί του.

Ίσως και να μην ήρθε ποτέ.

(Δ.Κ.)

Επίλογος (Φυσάει) - Τάσος Λειβαδίτης

Ήταν ένας νέος ωχρός. Καθόταν στο πεζοδρόμιο.
Χειμώνας, κρύωνε.
Τι περιμένεις; του λέω.
Τον άλλον αιώνα, μου λέει.

"Που να πάω"

Όσο για μένα, έμεινα πάντα ένας πλανόδιος πωλητής αλλοτινών πραγμάτων,
αλλά... αλλά ποιος σήμερα ν’ αγοράσει ομπρέλες από αρχαίους κατακλυσμούς.

"Χρωματίζω πουλιά και περιμένω να κελαηδήσουν"

Αλλά μια μέρα δεν άντεξα.
Εμένα με γνωρίζετε, τους λέω.
Όχι, μου λένε.
Έτσι πήρα την εκδίκησή μου και δε στερήθηκα ποτέ τους μακρινούς ήχους.

"Τραγουδάω, όπως τραγουδάει το ποτάμι"

Κι ύστερα στο νοσοκομείο που με πήγαν βιαστικά...
Τι έχετε, μου λένε.
Εγώ; Εγώ τίποτα, τους λέω. Μόνο πέστε μου γιατί μας μεταχειρίστηκαν,
μ’ αυτόν τον τρόπο.

Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι.
Τους συγχωρώ έναν έναν όλους.
Άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα,
αλλά εκείνη αρνείται.

"Όμως απόψε, βιάζομαι απόψε,
να παραμερίσω όλη τη λησμονιά
και στη θέση της ν’ ακουμπήσω,
μια μικρή ανεμώνη."

Κύριε, αμάρτησα ενώπιόν σου, ονειρεύτηκα πολύ
"μια μικρή ανεμώνη." Έτσι ξέχασα να ζήσω.
Μόνο καμιά φορά μ’ ένα μυστικό που το `χα μάθει από παιδί,
ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο, αλλά εκεί κανείς δε με γνώριζε.
Σαν τους θαυματοποιούς που όλη τη μέρα χάρισαν τ’ όνειρα στα παιδιά
και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ’ τους αγγέλους.
Ήτανε πάντοτε αλλού.

Και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί.

"Sos, Sos, Sos, Sos
Φυσάει απόψε φυσάει,
τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι φυσάει,
κάτω από τις γέφυρες φυσάει,
μες στις κιθάρες φυσάει.

Φυσάει απόψε φυσάει,
μες στις κιθάρες φυσάει.

Δώσ’ μου το χέρι σου φυσάει,
δώσ’ μου το χέρι σου."

Τάσος Λειβαδίτης (20/4/1922 - 30/10/1988)

"Ο πιο μικρός μου εαυτός"

Από τον πιο μικρό του εαυτό
Ένα χορό καρτερεί,
Παιχνίδι αισθήσεων,
Μ’ αόρατες αφές,
Άπιαστες μουσικές,
Ανήκουστα όνειρα,
Μαύρα ταξιδιάρικα χελιδόνια,
Στα πελάγη των αναμνήσεων.
Μα ήρθε κιόλας Άνοιξη.
Που ανθίζουν οι λέξεις.
Τον ενοχλούν.
Θα σωπάσει.
Μα ένα βλέμμα θα ‘χει πει ατέλειωτες ιστορίες...
 

Ρεμβάζει με το βλέμμα τ’ ουρανού,

Εκατομμύρια αιωρούμενες στιγμές,

Σκόνη που στροβιλίζεται,
Άστρα χαμογελαστά,
Και ρόδα με γυαλιστερά αγκάθια.
Με τα γόνατα της καρδιάς,
Πάντα πληγωμένα,
Πάντα βρώμικα,
Πάντα κουρασμένα.
Τον ενοχλούν.
Θα ξαποστάσει.
Μα ένας άλλος εαυτός του αιώνια θα παίζει...

(Δ.Κ)
Photo by Joloch Oriol

Μπλε πουλί - Τ. Μπουκόφσκι (Bluebird - Charles Bukowski)

Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου
πού θέλει να βγει
αλλά είμαι πάρα πολύ σκληρός για εκείνο
Του λέω, μείνε εκεί μέσα, δεν πρόκειται ν’ αφήσω
κανένα να σε δει.

Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου
πού θέλει να βγει
αλλά ρίχνω πάνω του ουίσκι και εισπνέει
τον καπνό του τσιγάρου μου.
Οι πόρνες, οι μπάρμαν
και οι υπάλληλοι των παντοπωλείων
δεν ξέρουν ότι
αυτό
είναι εκεί.

Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου
πού θέλει να βγει
αλλά είμαι πάρα πολύ σκληρός για εκείνο,
του λέω,
μείνε εκεί,
θες να με μπλέξεις;
Θες να καταστρέψεις
τις δουλειές μου;
Θες να χαλάσεις τις πωλήσεις των βιβλίων μου
στην Ευρώπη;

Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου
πού θέλει να βγει έξω,
αλλά είμαι πολύ έξυπνος, το άφησα να βγει μερικές φορές
αλλά μόνο τη νύχτα
όταν όλοι κοιμούνται.
Του λέω, το ξέρω πως είσαι εκεί
γι' αυτό μην είσαι
λυπημένο.

Αργότερα το ξανάβαλα μέσα,
αλλ' εκείνο τραγουδάει λιγάκι
εκεί πέρα, δεν θα το αφήσω ακόμη να πεθάνει
και κοιμόμαστε μαζί έτσι απλά
με τη
μυστική συμφωνία μας
και είναι αρκετά συμπαθητικό
να κάνετε έναν άνθρωπο
να κλάψει, όμως εγώ
δεν κλαίω, εσείς;

από το βιβλίο "Last Night of the Earth Poems" (1992)

Κική Δημουλά - Τα πάθη της βροχής

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ' αυτόν τον νικημένο πάντα ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μου 'μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ' αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ' άλλα να 'ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

Κική Δημουλά

Από τη συλλογή "Το λίγο του κοσμου", 1971

Γιατί φοβάσαι τόσο το χειμώνα...

''Γιατί φοβάσαι τόσο το χειμώνα;

 Αφού σου χάρισα ένα ρούχο να σκεπάσεις την ψυχή σου,

ένα παραμύθι να νανουρίζεσαι 

κι ένα χαμόγελο για να ονειρεύεσαι την Άνοιξη.''

Αλκυόνη Παπαδάκη

"Το Τετράδιο της Αλκυόνης"

"Αλήθεια" της Στέβης Σαμέλη

Καλή χρονιά σε όλους τους φίλους...

Να χαμογελάτε, να ονειρεύεστε, να ελπίζετε.

Γιατί...όποιος ξέρει ν'αγαπά ξέρει και να ελπίζει.

Να ζείτε κάθε στιγμή, κάθε μία είναι ένα πολύτιμο διαμαντάκι.

Να χαμογελάτε. Και οι στιγμές σας θα είναι πολύτιμες.

Αλήθεια
Eμείς που πλέξαμε μικρές κοτσίδες τα μαλλιά μας
και δεν τις λύσαμε ποτέ,
μεσ' τις κορδέλες δέσαμε άχρονους ανθούς
που μας κρατήσανε παιδιά...

Εμείς που κρύψαμε αθώους θησαυρούς
μέσα σε κάστρα νοερά που δε γκρεμίσαμε ποτέ,
βρήκαμε πλούτη που μετρούν -για όσους μπορούνε
να τα δουν- σεντούκια μυθικά...

Εμεί που παίξαμε κρυφτό πίσω από λεύκες και ροδιές
και δε βρεθήκαμε ποτέ,
χτίσαμε σπίτι μαγικό, μέσα στης λεύκας τον κορμό,
στη χώρα της Αλίκης...

Εμείς που είδαμε ουρανό γεμάτο αστέρια λαμπερά
που δε σβηστήκανε ποτέ,
κλείσαμε μέσα μας κρυφά, στης θάλασσάς μας τα βαθιά,
κομμάτι της σελήνης...

Εμείς δε ζούμε σαν κι εσάς - κι ούτε θα ζήσουμε ποτέ...
ζούμε σε κόσμους μυστικούς, κλειστούς σε παραμύθια.
Είμαστε άχρονοι κάρποι μέσα στου χρόνου τους καρπούς,
που παίρνουν σάρκα και οστά φωνάζοντας, "ΑΛΗΘΕΙΑ" !

Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)