«Αν και ελάχιστα έχει ζήσει μόνη, η μοναξιά την μαγνητίζει όπως άλλους ο έρωτας. Σαν κάτι μυστικά σπουδαίο να βρίσκεται κρυμμένο στη μελλοντική μοναξιά της. Δεν ξέρει πώς να το πει(…)»
«Δεν ξέρει πώς να ορίσει την ελευθερία. Ίσως το να γλιτώνεις από τις ανάγκες σου, αυτό να είναι η ελευθερία.»
«Αν κάτι μας σαγηνεύει είναι η δύναμη, ή κάποιου είδους δύναμη, σε άντρες και γυναίκες. Κι ο έρωτας έχει στη μέση του τη ρίζα ρω. Τη ρίζα της ρώμης, της ευρωστίας. Τι άλλο είναι ο έρωτας;»
«Εκείνη όταν αγαπούσε, αγαπούσε σαν πυρκαγιά που δεν μένει εκεί που άναψε για πολύ. Όταν κατακάψει αυτό που ξεκίνησε, πάει αλλού για να συνεχίσει να καίει.»
«Ξαναβλέπει τον εαυτό της εκεί απέναντί τους, να κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια, να τους ακούει, να τους κοιτά. Όχι με τύψεις μόνο, όχι με οίκτο μόνο, αλλά και με κάτι σαν ζήλεια. Ζήλεια που εκείνοι είναι ικανοί να αισθάνονται αυτό που η ίδια δεν καταφέρνει. Μιαν αγάπη με μνήμη, με τίμημα, με όρκους που τηρούνται. Μιαν αγάπη με διάρκεια, αγάπη σταθερή.»
«Δεν ανανεώνεται τίποτα στη ζωή της Σιμόνης γιατί το σενάριο είναι το ίδιο πάντοτε, και τα πρόσωπα που στη σκηνή εμφανίζονται, έρχονται για να πάρουν ένα ρόλο παλιό, μπαγιάτικο ρόλο. Η παραφορά! Η ένταση στα συναισθήματα όπως τα δυνατά μπαχαρικά και τα καρυκεύματα για να αισθανθεί κάτι ο συναχωμένος που έχει χάσει τη γεύση του.»
«-Εσείς; τη ρώτησα. Νοιώθατε ανάλογα αισθήματα παραφοράς για εκείνον τότε;
-Όχι ακριβώς. Εγώ αισθανόμουνα αλλιώς. Σα να χανόμουνα και να υπήρχα. Σα ζάχαρη που ευτυχισμένη έλιωνα στη ζεστή θερμή του λίμνη. Ήταν υπέροχο γιατί ήμουν σίγουρη. Όμως δεν ένοιωθα σαν τον Στέφανο. Δεν ήταν αυτός ο ρόλος μου.
-Ο ρόλος σας; Για ποιόν ρόλο μιλάτε;
Σταμάτησε. Δεν ήξερε να μου πει. Απόρησε ειλικρινά πως της ήρθε μια τέτοια λέξη στα χείλη.»
«…ντρέπεται για την εγωπάθειά της. –Ποια εγωπάθεια; Να ψάχνεται διαρκώς. Να αναλύει το κάθε τι. Το παραμικρό συναίσθημα. Λες και είναι το κέντρο του κόσμου. –Είστε το κέντρο του κόσμου σας.»
«Χρειάζεται γνήσια ταπείνωση για ν’ αναζητήσεις την αυτογνωσία. Εγωισμός δεν είναι όπως συνηθίζουμε να λέμε η αγάπη στο εγώ. Αντίθετα, εγωισμός είναι το μίσος στο εγώ κι ότι το μίσος αυτό γεννά προς διαιώνισή του. Χρειάζεται λίγη αγάπη για να γυρέψεις την αλήθεια σου. Ένας κόκκος αγάπης για να τα βάλεις με την λήθη που έχεις εντός σου αποθηκεύσει.»
«-Δεν είναι ακριβώς ψέματα αυτά που λέω. Είναι κάτι πιο λεπτό, πιο διεισδυτικό, πιο ύπουλο… Είμαι εντυπωσιακά αληθοφανής και στα ίδια μου τα μάτια. Έχω ασκηθεί στις εντυπωσιακές μισές αλήθειες. … Για να τολμά, λένε, να παραδέχεται σκληρές σε βάρος της αλήθειες δεν μπορεί, είναι ένα πλάσμα ειλικρινέστατο. Η εξυπνάδα υπήρξε η παγίδα μου.»
«…η ψυχή αναζητά τη δικαιοσύνη που στερήθηκε. Της είναι ανυπόφορο να παραιτηθεί ακόμα κι όταν είναι βέβαια πως ματαιοπονεί(…) Μια παλιά αδικία δε θεραπεύεται αδικώντας τον εαυτό σου. Έτσι συμπεριφέρονται τα φαντάσματα των παλιών δολοφονημένων που τριγυρνούν τις νύχτες στα ερείπια. Πρέπει να αγαπάμε τον εαυτό μας αν θέλουμε να ζήσουμε.»
«Οι Κινέζοι έχουν μια αρχαία παροιμία: Επειδή ο Θεός δεν μπορεί να βρίσκεται παντού, έφτιαξε τις μητέρες. Κανείς δεν το πιστεύει τόσο τυφλά αυτό όσο η παιδική ψυχή.»
«Μόνο από μιαν αγάπη παράφορη αποκτούσα υπόσταση, όταν νόμιζα πως έχανα λίγο από μια τέτοια αγάπη γκρεμιζόμουνα στο κενό μου κι ο νους μου θόλωνε από μια παράξενη ταπείνωση. Προσβολή μάλλον θέλω να πω. Όταν η δίψα σου είναι τόσο επιτακτική, όταν πεθαίνεις από δίψα, δεν κοιτάς τη μάρκα του μεταλλικού νερού, πέφτεις στη γη και γλείφεις τα λασπόνερα.»
«Οι έρωτες των νευρωτικών είναι συμβολικοί, εναλλάσσουν κοστούμια και μάσκες… δεν συνειδητοποιούν τα ψεύδη τους, εξαπατούν πρώτα τον εαυτό τους κι αυτό τους καθιστά ακόμα πιο επικίνδυνους(…)όλα τούτα τα παράδοξα τα καθοδηγεί μια άγρια ανάγκη που δεν επιτρέπει την ελευθερία της αγάπης. Δεν επιτρέπει την επιείκεια, δεν επιτρέπει να γνωρίσουν ο άλλος ποιος πραγματικά είναι.»
«Το μαρτύριο του νευρωτικού είναι το ανικανοποίητο. Οι σκιές μπορεί να εμπνέουν και να αναστατώνουν, μόλις τις πλησιάσει χέρι ζεστό διαλύονται, γίνονται αέρας(…)Οι δεσμοί δεν κρατούν μια και δεν μπορούν να δεσμεύονται παρά μονάχα οι αυτόνομοι χαρακτήρες.»
«Μια μέρα δεν ήξερε καθόλου ποια είναι, ούτε σαν ρόλος. Το σώμα της έγινε φορεσιά, το πρόσωπό της μάσκα, το χέρι της γάντι. Έλεγε πολλές αλήθειες, αλλά όχι την αλήθεια. Όταν όμως πολλές αλήθειες λέγονται σε συνδυασμό με ένα ψέμα, μολύνονται εντελώς, όπως όταν πέφτει μια σταγόνα δηλητήριο στο πιο φρέσκο, λευκό γάλα.»
«Η αγάπη δεν αντέχει στα παιχνίδια, στις υπεκφυγές. Η αγάπη μόνο πάνω στο αληθινό καρπίζει(…)»
«Πάντα να θυμάστε πως φόβος μοναξιάς είναι ο φόβος του εαυτού μας, του εγώ μας.»
«Ήταν επόμενο οι άντρες να είναι δυστυχείς κοντά της. Τους μαγνήτιζε με την αυθεντικότητα του πόνου της, με τη γοητεία του ταλέντου της, τους αιχμαλώτιζε με τη μοναδικότητα της σκοτεινής της ευφυΐας, τους τύλιγε με την παραφορά με τη μαύρη ακατανίκητη φαντασία, όμως ναι ήταν δυστυχείς κοντά της. Κάτι στον αέρα της τους έβαζε να νοιώθουν πως τους απατούσε με πρόσωπο άλλο. ..Τούτο το αίσθημα τους εξευτέλιζε, όπως κάθε απιστία, και ταυτόχρονα τους κολλούσε πάνω της όπως κάθε απιστία(…) Επινοούσε ή αποφάσιζε να δει τα λάθη του άντρα, τις αδυναμίες του δεσμού της(…)»
