Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Απομεινάρια ενός μπλε τριαντάφυλλου...



Σαν ψέμα γεννήθηκε μια ξάστερη νύχτα,
Μια νύχτα που γιόρταζαν τα ψέματα,
Φόραγε μαβιά φορέματα,
Και αγκάθια.

Κάθε βράδυ θαύμαζε τα αστέρια,
Και σου ‘λεγε πόσο ωραία είναι,
όταν σου χαμογελούν,
κι όταν τρεμοσβήνουν.

Κάθε βράδυ έστρεφε το άνθος του
προς τη Σελήνη.
Και τη μοναξιά του
Προς τα σένα.

Κι αν με το βλέμμα το χάιδεψες,
Δε χάθηκε.
Μα σα δάκρυ έσταξε από το πιο μικρό του πέταλο,
Μαύρο πηχτό δάκρυ.

Μια όμορφη μελαγχολία,
Και μια πληγωμένη αγκαλιά,
Ότι απόμεινε από 'να δάκρυ,
Που σου θυμίζει,
Πως δε μπορείς ν’ αγκαλιάσεις
Ένα μπλε τριαντάφυλλο,
Τη Νύχτα της Μοναξιάς.

(Δ.Κ)


Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Το μυστικό σημείωμα...


Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ να διαβάσουν 
το μυστικό σημείωμα που άφησε μέσα τους ο Θεός. 
Δεν είχαν το απαιτούμενο φως για να το διαβάσουν.
Και τ' άφησαν διπλωμένο να κιτρινίζει σε ένα κρυφό συρταράκι της ψυχής τους.

Είναι μερικοί άνθρωποι που, όταν πέσει στα χέρια τους η χαρά, δεν ξέρουν πως τους ανήκει.
Και σαστίζουν. 
Τη φέρνουν από δω, τη γυρνάνε από κει, ώσπου ανοίγουν ένα λάκκο και τη θάβουν,
όπως κάνουν με τα κόκαλα τα σκυλιά.

Είναι μερικοί άνθρωποι που πίστεψαν αλήθεια πως ο Θεός αγαπάει τους μουτρωμένους.
Χαρά σ' αυτούς που γέμισαν την ψυχή τους και διάβασαν τραγουδιστά το μυστικό τους σημειωματάκι.

Αν το 'σκισαν μετά, αν το 'καψαν, το έκαναν μόνο και μόνο για το κέφι τους. 
Για να κλείσουν μάτι στο Θεό.

Χαρά σ' αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής και σπαρτάρισαν μέσα στα δίχτυα της.
Αν τα τρύπησαν μια στιγμή και ξαναβγήκαν στο πέλαγος, το 'καναν μόνο και μόνο για να 'χουν τη χαρά να ξαναπιαστούν...


Αλκυόνη Παπαδάκη, 
''Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα''

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

Απροσδοκίες (Κική Δημουλά)


Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.

Κάθομαι εδώ και βρέχομαι.
Βρέχει χωρίς να βρέχει
όπως όταν σκιά
μας επιστρέφει σώμα.

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.
Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου
και πιο μακριά
η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.
Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί
κάθε που μας μετράει το άδειο.

Φυσάει άδειο δωμάτιο.
Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου
που έχω να σαρώνομαι.

Νέα σου δεν έχω.
Η φωτογραφία σου στάσιμη.
Κοιτάζεις σαν ερχόμενος
χαμογελάς σαν όχι.
Άνθη αποξηραμένα στο πλάι
σου επαναλαμβάνουν ασταμάτητα
το ακράτητο όνομα τους semprevives
semprevives – αιώνιες, αιώνιες
μην τύχεις και ξεχάσεις τι δεν είσαι.

Κική Δημουλά, 
Απροσδοκίες
Από τη συλλογή Χαίρε ποτέ (1988)