Η νύχτα να ρίχνει τα σκοτεινά της πέπλα,
μα κάποιος υπομονετικά περιμένει
όταν με βρει αδύναμο θα χτυπήσει την πόρτα.
Φροντίζω να φαίνομαι αρκετά δυνατός για αυτόν.
Νύχτα πάλι κι από τις άκρες μου ο πόνος πηγάζει
Σκούρος πηχτός ξεγλιστρά,
Ξεχύνεται, καταλαμβάνει το χώρο,
με πνίγει...
Κι έτσι πως ρέει, παρασέρνει κι εμένα
Να πιστεύω πως τον μπορώ
και πως τον αντέχω.
Πως δεν δακρύζω,
πως στέκομαι γερά στα πήλινα πόδια μου,
πώς όλα με το χρόνο μαλάκωσαν
πως και ο ίδιος ο χρόνος ήταν ευγενικός
και με κρασί θα ξέπλενε τις πληγές μου.
Μα ούτε ο χρόνος σου χαρίζει τίποτα
αν δεν κερδίσεις τον εαυτό σου...
(Δ.Κ)
αυτές τις ώρες της νύχτας
ΑπάντησηΔιαγραφήτα νυχτοπούλια αγρυπνούν.
η μουσική σου ταιριάζει με τη διάθεσή μου.
καλό ξημέρωμα.
πώς να νικήσεις τον πόνο
ΑπάντησηΔιαγραφήόταν δεν έχεις νικήσει
τις μνήμες του παρελθόντος;
όταν εκείνες σε πνίγουν κάθε βράδυ.
και την αυγή ξυπνάς-όλα απ'την αρχή.
δεν ζεις,το ξέρεις.
απλώς παίρνεις ανάσες-ανάσες ζωής.
δεν ισοδυναμούν με τη ζωή.
αλλά σε ξεγελούν.
και πιστεύεις πως ζεις.
ονειρικό~
χαίρομαι που σε βρήκα πρίγκιπα =)
Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες.
Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα,
να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη,
ούτ' ένα λουλουδάκι. Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
«Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;»
Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.
Είν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι. Που όλα σιγοτραγουδούν.
Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.
Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα.
Από το βιβλίο «Στον ίσκιο των πουλιών»
καλωσορισες μικρε πριγκηψ..
ΑπάντησηΔιαγραφήη ευτυχία είναι μέσα μας και το ξέρω...
ΑπάντησηΔιαγραφήυπέροχο το κομμάτι σου Νέμεσις...
πώς να σου κρατήσω μούτρα μετά;; :-Ρ
Προσπαθεί να φαίνεται ήρεμος. Να μοιάζει με τους άλλους. Κι
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι στιγμές που το κατορθώνει.
Όμως τις νύχτες δεν μπορεί να κοιμηθεί. Οι μεγάλες φτερούγες του δε χωράνε μέσα στον ύπνο.
Τ.Λειβαδίτης - Βιολέτες για μια εποχή (1985)
Κι ο Θεός ο ίδιος, έγινε άνθρωπος και υπέφερε για αυτούς που αγαπά. Πόσο μάλλον κοινοί θνητοί σαν εμένα κι εσένα...
Διαγραφήκαλό σου απόγευμα....!!
"Μα ούτε ο χρόνος σου χαρίζει τίποτα
ΑπάντησηΔιαγραφήαν δεν κερδίσεις τον εαυτό σου...".
Μεγάλη αλήθεια λες,πρόσεχε!
Πολύ όμορφο κείμενο.Καλώς σε βρήκα. :)
είναι όντως αλήθεια, όποιος το έχει ζήσει το ξέρει...
Διαγραφήσε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, ελπίζω να περνάς πού και πού να λες ένα γειά!