Αποδημία...

Σιγή. 

Κράτα την ανάσα σου, 

Μη τυχόν και ταράξεις το παιδικό μου βλέμμα 

Το ιπτάμενο πάνω από θάλασσες μνήμης, 

Καθώς θα σαρώνει τον αθέατο κόσμο 

Μιας αθώας ευτυχίας. 

Σαν γλάρος που κρώζει μοναξιά 

Σφιχτά θα κρατώ στα χέρια μου το χθες. 

Και πάνω από θάλασσες νοσταλγίας, 

Ατέλειωτες μαύρες θάλασσες, 

Σε αφήνω θριαμβευτικά στο κενό 

Της αδιάσπαστης σιωπής σου. 

Σαν χελιδόνι που ήρθε φθινόπωρο, 

Κοιτάω κόσμους που δε γνώρισα 

Και που δε με γνώρισαν. 

Και στη μέθεξη ενός χρυσού ήλιου, 

Θα ρωτώ το σύννεφο της ζωής μου 

Πόσο όμορφα θα ήταν 

Να έβρεχε σιωπές κάθε που δάκρυζα, 

Για τα λόγια που άφησα πίσω. 

Σαν κύκνος πληγωμένος 

Στρέφομαι προς τον ουρανό της θλίψης μου, 

Εκλιπαρώντας για μια βροχή 

Ζωογόνα και καθάρια, 

Που θα ξεπλύνει ότι απέμεινε 

Από δυο πεισμωμένα φτερά, 

Και κοιτώντας τα του λέω με θράσος: 

Εϊ Ουρανέ! Σαν πουλί ήρθα. Σαν πουλί φεύγω. 

Σιγή. 

Κράτα την ανάσα σου 

Μη τυχόν και γυρίσω πίσω.

(Δ.Κ.)