Δεν ξέρω αν έφυγα από συνέπεια
ή από ανάγκη να ξεφύγω τον εαυτό μου,
τη στενή και μικρόχαρη Ιθάκη
με τα χριστιανικά της σωματεία
και την ασφυχτική της ηθική.
Πάντως, δεν ήταν λύση: ήταν ημίμετρο.
Κι από τότε κυλιέμαι από δρόμο σε δρόμο
αποχτώντας πληγές κι εμπειρίες.
Οι φίλοι που αγάπησα έχουνε πια χαθεί
κι έμεινα μόνος τρέμοντας μήπως με δει κανένας
που κάποτε του μίλησα για ιδανικά.
Τώρα επιστρέφω με μιαν ύστατη προσπάθεια
να φανώ άψογος, ακέραιος, επιστρέφω
κι είμαι, Θεέ μου, σαν τον άσωτο που αφήνει
την αλητεία, πικραμένος, και γυρνάει
στον πατέρα τον καλόκαρδο, να ζήσει
στους κόλπους του μιαν ασωτία ιδιωτική.
Τον Ποσειδώνα μέσα μου τον φέρνω,
που με κρατάει πάντα μακριά∙
μα κι αν ακόμα δυνηθώ να προσεγγίσω,
τάχα η Ιθάκη θα μου βρει τη λύση;
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Από τη συλλογή "Εποχή των ισχνών αγελάδων" - 1950
πολύ όμορφο...
ΑπάντησηΔιαγραφήδε το είχα ξανα διαβάσει :)
Πολύ όμορφο ποίημα! Καλό Σαββατοκύριακο!
ΑπάντησηΔιαγραφήσας ευχαριστώ που περάσατε απ'τη γωνιά μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλό σας σαββατοκύριακο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ αυθεντικό. Το διάβασα τώρα για πρώτη φορά. Η ποίηση του Χριστιανόπουλου εκφράζει μια συνεχή ανατρεπτικότητα. Όχι σαν κατάρα μα σαν προσπάθεια αυτοπροσδιορισμού.
καλό μεσημέρι φίλε!
έχεις ένα δίκιο σ'αυτό. όπως και να 'χει είναι εκφραστικότατη και στομφώδης. χαίρομαι που το διαβάζεις από εδώ για πρώτη φορά. καλό ξημέρωμα...
Διαγραφή