“Η Ιστορία ενός Ανθρώπου” του Σπύρου Αραβανή

Ηταν ένας άνθρωπος που περπατούσε πάντοτε σκυμμένος μέρες, μήνες, χρόνια..

 «Πιστεύεις στο Θεό;»... τον ρώτησαν κάποτε.

«Όσο αυτός σε μένα»απάντησε και δεν τον ξαναενόχλησε κανείς...

«Χρωστάς ένα ποίημα»του είπε η Ζωή ένα βράδυ.

«Γερνάω λέξεις»απάντησε και δεν τον ξαναενόχλησε ποτέ...

 «Γιατί δεν με βλέπεις;»τον προκάλεσε κάποια φορά ο Έρωτας.

«Είσαι τυφλός»απάντησε και δεν τον ξαναενόχλησε καθόλου....

«Θέλεις να παίξουμε;»του ζήτησε μια μέρα ο Θάνατος.

«Δεν έχω χρόνο»απάντησε και δεν τον ξαναενόχλησε κατόπιν....

 Κάποια μέρα έφθασε σε ένα πανδοχείο.Ζήτησε δωμάτιο.Η ξενοδόχος απόρησε:

-Κύριε, φαίνεστε τόσο κουρασμένος και ταλαίπωρος!

Από πού έρχεστε;

-Έρχομαι από τα βάθη της ψυχής.

-Και πού πηγαίνετε;

-Πηγαίνω ως την άκρη της ζωής.

-Κι όλη αυτή η σκόνη στα παπούτσια σας, τι είναι;

-Σημάδια για το δρόμο μου.

-Φοβάστε μη χαθείτε;

-Φοβάμαι μη ξεχάσω.....

Σπύρος Αραβανής, “Η Ιστορία ενός Ανθρώπου”