Φαντάσματα εαυτών...

Σέρνει την σκουριασμένη αλυσίδα του,

Την χρόνια δεμένη στα πληγωμένα του πόδια,

Ένα φάντασμα φυλακισμένο,

Ένα χαμογελαστό φάντασμα,

Που ουρλιάζει τη μοναξιά του,

Παραδόξως θα δακρύσει,
Μόνο του...

Γλιστράει ανάμεσα στους ανθρώπους,

Και  μέσα τους.

Γλιστράει από μια κόγχη στις καρδιές τους,

Και την πλυμμηρίζει με σκληρή αγωνία αγάπης.

Έρωτας.

Διορθώνει αρχαίες αδικίες, εκδικείται.

Αντανακλάσεις που το σκορπάν σαν καπνό.

Αγωνία.

Μα ώσπου να θαμπώσει το γυαλί,

Από χνώτα αγάπης,

θα έχει φύγει μακριά.

Πάντα ένας καθρέφτης να μένει πίσω

Πικρός φόβος φαντασμάτων,

Που αγνοούν οτι ανήκουν,

Σε κάτι χαμένους εαυτούς…

(Δ.Κ.)