Αυτοσυντήρηση (Κική Δημουλά)

Θὰ πρέπει νὰ ἦταν ἄνοιξη
γιατὶ ἡ μνήμη αὐτὴ

ὑπερπηδώντας παπαροῦνες ἔρχεται.

Ἐκτὸς ἐὰν ἡ νοσταλγία

ἀπὸ πολὺ βιασύνη,

παραγνώρισ᾿ ἐνθυμούμενο.

Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους ὅλα

ὅταν τὰ πάρει ὁ χαμός.

Ἀλλὰ μπορεῖ νά ῾ναι ξένο αὐτὸ τὸ φόντο,

νά ῾ναι παπαροῦνες δανεισμένες

ἀπὸ μιὰν ἄλλην ἱστορία,

δική μου ἢ ξένη.

Τὰ κάνει κάτι τέτοια ἡ ἀναπόληση.

Ἀπὸ φιλοκαλία κι ἔπαρση.

Ὅμως θὰ πρέπει νά ῾ταν ἄνοιξη
γιατὶ καὶ μέλισσες βλέπω

νὰ πετοῦν γύρω ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ μνήμη,

μὲ περιπάθεια καὶ πίστη

νὰ συνωστίζονται στὸν καλύκά της.

Ἐκτὸς ἂν εἶναι ὁ ὀργασμὸς

νόμος τοῦ παρελθόντος,

μηχανισμὸς τοῦ ἀνεπανάληπτου.

Ἂν μένει πάντα κάποια γῦρις

στὰ τελειωμένα πράγματα

γιὰ τὴν ἐπικονίαση

τῆς ἐμπειρίας, τῆς λύπης

καὶ τῆς ποίησης.

Κική Δημουλά

«Αυτοσυντήρηση»

από την ποιητική συλλογή «Το λίγο του κόσμου» (1971)