Απομεινάρια ενός μπλε τριαντάφυλλου...

Σαν ψέμα γεννήθηκε μια ξάστερη νύχτα,

Μια νύχτα που γιόρταζαν τα ψέματα,

Φόραγε μαβιά φορέματα,

Και αγκάθια.

Κάθε βράδυ θαύμαζε τα αστέρια,

Και σου ‘λεγε πόσο ωραία είναι,

όταν σου χαμογελούν,

κι όταν τρεμοσβήνουν.

Κάθε βράδυ έστρεφε το άνθος του

προς τη Σελήνη.

Και τη μοναξιά του

Προς τα σένα.

Κι αν με το βλέμμα το χάιδεψες,

Δε χάθηκε.

Μα σα δάκρυ έσταξε από το πιο μικρό του πέταλο,

Μαύρο πηχτό δάκρυ.

Μια όμορφη μελαγχολία,

Και μια πληγωμένη αγκαλιά,

Ότι απόμεινε από 'να δάκρυ,

Που σου θυμίζει,

Πως δε μπορείς ν’ αγκαλιάσεις

Ένα μπλε τριαντάφυλλο,

Τη Νύχτα της Μοναξιάς.

(Δ.Κ)