Μυρίζουν οι τοίχοι υγρασία.
Είναι που δεν έχω ανοίξει καιρό αυτή την πόρτα...
Λίγη ποίηση τριγυρνάει από δωμάτιο σε δωμάτιο,
Αιωρείται, πλανάται, εξατμίζεται.
Στη θέρμη μιας μοναχικής παρέας σωπαίνει.
Γνώριμα βήματα,
Ένας παλιός φίλος που έρχεται τακτικά,
Χωρίς άλλο σκοπό, παρά μόνο να ποτίζει τα γιασεμιά αυτού του κήπου.
Γιατί έφυγες; Νομίζω οτι τον ρώτησα.
Γιατί δε φυτεύεις άλλα; Αυτά γέρασαν. Σκέφτηκα.
Νομίζω πως με κοίταξε μ'αυτό το βλέμμα που έφευγε.
Νομίζω πως για μια στιγμή με επέκρινε με χίλια βλέμματα.
Μα η στιγμή χάθηκε, μαζί με έναν ήλιο που βασίλεψε και πήρε μαζί του όλο το φως.
Κι ο φίλος έφυγε μαζί του.
Ίσως και να μην ήρθε ποτέ.
(Δ.Κ.)
