Αυτοσυντήρηση (Κική Δημουλά)

Θὰ πρέπει νὰ ἦταν ἄνοιξη
γιατὶ ἡ μνήμη αὐτὴ

ὑπερπηδώντας παπαροῦνες ἔρχεται.

Ἐκτὸς ἐὰν ἡ νοσταλγία

ἀπὸ πολὺ βιασύνη,

παραγνώρισ᾿ ἐνθυμούμενο.

Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους ὅλα

ὅταν τὰ πάρει ὁ χαμός.

Ἀλλὰ μπορεῖ νά ῾ναι ξένο αὐτὸ τὸ φόντο,

νά ῾ναι παπαροῦνες δανεισμένες

ἀπὸ μιὰν ἄλλην ἱστορία,

δική μου ἢ ξένη.

Τὰ κάνει κάτι τέτοια ἡ ἀναπόληση.

Ἀπὸ φιλοκαλία κι ἔπαρση.

Ὅμως θὰ πρέπει νά ῾ταν ἄνοιξη
γιατὶ καὶ μέλισσες βλέπω

νὰ πετοῦν γύρω ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ μνήμη,

μὲ περιπάθεια καὶ πίστη

νὰ συνωστίζονται στὸν καλύκά της.

Ἐκτὸς ἂν εἶναι ὁ ὀργασμὸς

νόμος τοῦ παρελθόντος,

μηχανισμὸς τοῦ ἀνεπανάληπτου.

Ἂν μένει πάντα κάποια γῦρις

στὰ τελειωμένα πράγματα

γιὰ τὴν ἐπικονίαση

τῆς ἐμπειρίας, τῆς λύπης

καὶ τῆς ποίησης.

Κική Δημουλά

«Αυτοσυντήρηση»

από την ποιητική συλλογή «Το λίγο του κόσμου» (1971)

Βραβείο!

Με αφορμή την προτροπή της Θώμης, "συναδέλφου" blogger (!), θα προσπαθήσω να συνεχίσω την όμορφη αυτή αλυσίδα σκέψεων...

Πρώτα απ'όλα θα πρέπει να  ευχαριστήσω τη Θώμη που με σκέφτηκε και μου έδωσε αυτή την πάσα και φυσικά τα "βραβεία"...

Λοιπόν...

"Αγαπώ": δε σημαίνει "έχω ανάγκη". Το 'χω ξαναπεί. Η Αγάπη είναι ελεύθερη.

Γιαυτό λοιπόν αγαπώ την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Αγαπώ το ΧΑΜΟΓΕΛΟ στους ανθρώπους. 

Ειδικά όταν το να γελάει κάποιος φαίνεται στους άλλους παράλογο...

Το ξέρω, θα μπορούσα να αναφέρω κάτι πιο χειροπιαστό και καθημερινό, όπως είναι πχ οι μεζέδες μετά τσίπουρου (!), η φωτογραφία, τα σκυλιά, οι φίλοι μου και άλλα πολλά. Αλλά δε θα μπορούσα να αφήσω απ'έξω τη ΘΑΛΑΣΣΑ. Την αιώνια αγαπημένη...

Και με τη σειρά μου λοιπόν, να δώσω τα εξής βραβεία: 

...και την αφορμή στους επόμενους...

http://erospsyxh.blogspot.com/

http://dark13sun.blogspot.com/

http://keepdreamingilian.blogspot.com/

http://sagalia91.blogspot.com/

http://alavastro.blogspot.com/

http://xromatisti.blogspot.com/

Σκοτάδι...

Σκοτάδι πηχτό,

πλάθεται,

γλιστράει απ'το ανάμεσα των δαχτύλων,

δυό χεριών που σε κλειδώνουν,

σαν ορίζοντες,

να μη δραπετεύσεις,

να μη φύγεις.

Αναπνέω σκοτάδι,

μα ζω απ'το φώς,

δύο ματιών που λαμπυρίζουν,

υγρά διαμάντια.

Φεύγεις. Δραπετεύεις. Πονάς.

Πάντα κάτι πεθαίνει απ'τον πόνο σου...

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά...

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,

μπόρεσα να καταλάβω ότι,

ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη απλώς με

προειδοποιούσαν να μη ζω ενάντια

στην αλήθεια της ζωής μου.

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,

κατάλαβα σε τι δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος,

όταν του επέβαλα τις επιθυμίες μου.

Και όταν μάλιστα δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή

και ούτε ήταν έτοιμος ο άνθρωπος,

ακόμα και αν αυτός ήμουν εγώ.

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,

έπαψα να λαχταρώ για μια άλλη ζωή

και έβλεπα γύρω μου ότι τα πάντα μου έλεγαν

να μεγαλώσω.

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,

κατάλαβα ότι σε κάθε περίσταση ήμουν στο κατάλληλο μέρος

και πάντα στην κατάλληλη στιγμή.

Αυτό με έκανε να γαληνέψω.

Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΑΛΗΘΕΙΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,

έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο χρόνο μου και

να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον.

Σήμερα, κάνω μόνο ότι μου αρέσει και με γεμίζει χαρά,

o,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά.

Με το δικό μου τρόπο και με τους δικούς μου ρυθμούς.

Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,

απελευθερώθηκα από ότι δεν ήταν υγιεινό για μένα.

Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και

οτιδήποτε με απομάκρυνε από τον εαυτό μου.

Παλιά, αυτό το έλεγα "υγιή εγωισμό".

Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΑΥΤΑΓΑΠΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,

έπαψα να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλα πολύ λιγότερο.

Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΑΠΛΟΤΗΤΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,

αρνήθηκα να συνεχίσω να ζω στο παρελθόν μου

και να ανησυχώ για το μέλλον μου.

Τώρα ζω κάθε μέρα την κάθε στιγμή

που ξέρω ότι ΟΛΑ συμβαίνουν.

Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,

συνειδητοποίησα ότι, οι σκέψεις μου με έκαναν

ένα άτομο μίζερο και άρρωστο.

Όταν επικαλέστηκα την δύναμη της καρδιάς μου,

η λογική μου βρήκε ένα πολύτιμο σύμμαχο.

Σήμερα, αυτό το λέω

ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,

κατάλαβα ότι, δεν πρέπει να φοβόμαστε

τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και οποιαδήποτε

προβλήματα αντιμετωπίζουμε

με τον εαυτό μας ή με τους άλλους.

Αυτό το λέμε

ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ.

Ξέρω ότι από τις εκρήξεις στο Σύμπαν

γεννιούνται νέα αστέρια.

Σήμερα ξέρω ότι,

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ.

(Αρχικό κείμενο: Kim McMillen - When I loved myself enough)

Ο κύκλος της Λήθης...

Με βάρκα το όνειρο ήρθες πάλι στο λιμάνι μου,

με βάρκα ένα όνειρο σαθρό,

μια τράτα πονεμένη,

απ’του καιρού τα χτυπήματα

κι απ’της φουρτουνιασμένης θάλασσας  τ’αλάτι.

Αλάτι που καίει τις πληγές μου,

που δίνει νοστιμάδα στις αναμνήσεις,

που θα λιώσει με τα πρωτοβρόχια της Άνοιξης,

μαζί με μαύρες παλιές ελπίδες.

Θα επιστρέψουν στη μάνα γη,

στη μάνα θάλασσα του νου,

για να χαράξουν πάλι τον κύκλο που τους μέλλει,

Τον κύκλο της Λήθης…


(Δ.Κ)