Παράξενος που είναι ο κόσμος των συναισθημάτων… Είναι λες σαν μια κιθάρα να βρίσκεται καλά κρυμμένη μέσα σου. Οποιοσδήποτε μπορεί αν ψαχουλέψει καλά και ίσως να την βρεί και να αρχίσει να παίζει. Όμως κρύβει ένα μυστικό: δεν μπορεί ο καθένας να παράγει μελωδική και όμορφη μουσική. Τις περισσότερες φορές μας αρέσουν μερικές από τις πρώτες νότες και λέμε συνέχισε. Συνέχισε να παίζεις. Δεν πειράζει που δεν τα καταφέρνεις, εσύ συνέχισε. Πιστεύω πως θα τα καταφέρεις, σου έχω εμπιστοσύνη. Κι όταν πια η υπομονή μας εξαντληθεί του λέμε σταμάτα. Τελικά δεν μπορείς να παίξεις τη μουσική της ψυχής μου. Ο επόμενος.
Πόσες φορές θα αφήσεις να ψαχουλέψουν όμως για την κιθάρα σου; Όχι πολλές. Αν αφήσεις την κιθάρα σου στο έλεος των επίδοξων οργανοπαιχτών κινδυνεύει να αχρηστευτεί. Τότε έρχεται η απογοήτευση. Δεν είναι για μένα λες η μουσική. Ίσως δεν υπάρχει καν αυτή η μελωδία. Την έχω ξεχάσει. Κι όμως. Έκανες ένα λάθος και αχρηστεύθηκαν οι χορδές της ψυχής σου. Τίποτα όμως δεν μένει χαλασμένο για πάντα εκτός αν το παρατήσουμε εμείς. Θέλει προσπάθεια; Θέλει.
Μερικές φορές όμως ακόμα κι αυτοί οι απλοί κανόνες μπορεί να πέσουν έξω. Γιατί υπάρχει κάποιος που ξέρει ότι υπάρχει η μουσική σου. Με διακριτικότητα απεριόριστη, και χωρίς να ζητήσει να αγγίξει τις χορδές σου, θα σου σφυρίξει την μελωδία της ψυχής σου. Θα σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό καθώς θα διαψεύδει τις απογοητεύσεις σου. Τότε μπορείς να του παραδώσεις την κιθάρα σου, χωρίς φόβο, χωρίς ενδοιασμούς πλέον. Και θα απολαμβάνεις τη μουσική…
(Δ.Κ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου