"Κανείς, κανείς δεν είναι σε θέση να ξέρει μέχρι που μπορεί να φτάσει ο ίδιος κάποτε, τα όριά του, πόσα να αντέξει, ποτέ κανείς δεν μπορείς να μετρήσει τη δύναμή του προτού μπει μέσα στο πεπρωμένο του. Με τη φαντασία όλο κάνουμε λάθη, υπολογίζουμε εσφαλμένα, εξωπραγματικά."
"Πόσο συχνά εκείνα που όντως ζήσαμε τα ανακαλούμε στη μνήμη μας διαφοροποιημένα, κατά πως θα θέλαμε να είχαν συμβεί ή και κατά το πώς φοβόμαστε ότι συνέβησαν; Ο πόθος κι ο φόβος είναι επικίνδυνα δημιουργικοί."
"Δε θυσιάζεις τη ζωή σου ατιμωρητί! Ευτυχώς! Η ζωή σου δε δέχεται να τη βάζεις σε δεύτερη μοίρα, να την αγνοείς, να την χρησιμοποιείς για κάτι άλλο που δεν είναι ακριβώς ζωή, καταλήγει παρωδία και καρικατούρα μια τέτοια μετάθεση."
"Και η ίδια όμως ξεσκεπάστηκε στα μάτια της, έμεινε με το χάος της, να σκύβει στην άκρη του γκρεμού και να παθαίνει ίλιγγο. Η μεγάλη επίγνωση, κύριοι, είναι αρρώστια."
"Είναι γνωστό πως ο κόπος και ο πόνος σε περιμένουν να ηρεμήσεις, να σταθείς ήσυχος για να ορμήσουν πάνω σου, τότε πετυχαίνουν καλύτερα το στόο. Μετά τη συμφορά, μετά την ένταση, όταν καταλαγιάζουν η καρδιά και το σώμα, ο πόνος κι ο κόπος που περιφρόνησες, που απώθησες, θα σε βρουν εύκλολο για να χυμήξουν."
"Η αξία του τίποτα! Εκείνης της απόλυτης νηνεμίας την αυγή, την ελάχιστη στιγμή προτού ανατείλει ο ήλιος. Γιατί φοβούνται τόσο την ησυχία οι άνθρωπο; Γιατί δεν το εμπιστεύονται και τρομάζουν σαν θάνατο το τίποτα;"
"Φιλούσε τους ώμους του και αγωνιζόταν να κρατηθεί να μην τον πονέσουν τα νύχια της που ζητούσαν να βυθιστούν στη σάρκα της πλάτης του, να γαντζωθεί για πάντα της. Η ανάγκη της να τον χαϊδέψει απαλά και η ανάγκη της να σκίσει το σώμα του την παίδευαν. Ποθούσε να σκίσει τη σάρκα του, από μια ρωγμή να τον σκίσει, σαν δερμάτινο ρούχο, να τον ανοίξει, να κυλήσει ολόκληρη εκεί μέσα, να πνιγεί στο αίμα του, να διαλυθεί και να γλιτώσει από ένα εγώ κοπιαστικό, τυραννικό, χρόνιο. Να είναι πια εκείνος μόνο. Κι αυτή, η ίδια, εκείνος μόνο."
"Τον πιστεύει στα τυφλά, το σώμα της και το αίμα της τον πιστεύουν. Μπορεί κάποιοι να ισχυρίζονται πως η αμφιβολία στον έρωτα όπως και στη φιλοσοφία τρέφει το πάθος όπως το λάδι τη φωτιά, όμως τίποτα δεν είναι πιο ευδαιμονικό και ολάκερο όσο ένας έρωτας με εμπιστοσύνη. Ο έρωτας με εμπιστοσύνη και ισόβαρη αμοιβαιότητα θα είναι εκείνο που χαρακτηρίζουν κάποιοι άγιοι «πρόγευση Παραδείσου»."
"Η ευτυχία βιώνεται βουβά, είναι κατά κάποιο τρόπο τσιγγούνα και νάρκισσος, δεν τολμά αλλά ούτε και έχει διάθεση να μοιραστεί όσα κέρδισε, όσα της έλαχαν, όσα απολαμβάνει, δεν επιτρέπει ούτε μια λέξη, ένα ίχνος, ούτε μια νότα, να χάσει από το βελούδινο της σφιχτοδεμένο πουγκί. Η ευδαιμονία έχει αυτονομία και αυτάρκεια, έχει εγωισμό. Αν η δυστυχία συνεχώς ζητά παρηγορητική μοιρασιά, εξομολόγηση, ακόμη και εκτονωτική επίδειξη, η ευτυχία και κυρίως ο ευτυχισμένος έρωτας ζητά να απομωνόνεται στη γωνιά του. Σε κρυψώνα θέλει να απομωνόνεται, αντικοινωνικός και μυστικός, καμμιά άλλη ματιά να μην πέσει πάνω του και τον ματιάσει."
"Οι άνθρωποι σπεύδουν εύκολα να συμπαρασταθούν στις θλίψεις. Δεν είναι μόνο που νοιώθουν καλόψυχοι, φιλάνθρωποι και κοινωνικοί, είναι και γιατί κάπου εδώ ελλοχεύει μια –ασυνείδητη έστω- ηδονή. Συμπάσχοντας εκτονώνονται και οι δικές τους στενοχώριες, ανακουφίζεται και η δική τους γκρίνια, η πανταχού παρούσα σύγκριση τώρα θα γείρει προς το μέρος τους την υπερευαίσθητη ζυγαριά των βουβών συναλλαγών, ικανοποιούνται που βρίσκονται σε καλύτερη θέση από τον χτυπημένο από τη μοίρα, κι αυτό χαρίζει μια κάποια υπερηφάνεια, που τους κάνει γενναιόδωρους."
"Όταν αγαπάς αληθινά θέτεις τις ανάγκες του αγαπημένου σου πιο πάνω από τις δικές σου. Μπορεί να ακούγεται απλό και γλυκερό, αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο για τα ανθρώπινα στην πράξη."
"Η ευτυχία τείνει να καλλιεργεί αλλαζονεία στους ευδαίμονες, ένα είδος ευτυχίας που κυμαίνεται. Για να διατηρηθεί όμως ο Παράδεισος, για να διαρκέσει, πολύ περισσότερο για να διαιωνισθεί, είναι αναγκαία προϋπόθεση η ταπεινοφροσύνη των ευτυχισμένων. Δεν είναι απλό αυτό. Γιατί καμμιά κατάσταση της ύπαρξης όσο η ερωτική δεν ερεθίζει τόσο πολύ τον εγωισμό και τις ανασφάλειες που ο εγωισμός γεννάει. Είναι όμως ταυτόχρονα η πιο συντριπτική ευκαιρία της ζωής να τσακίσει και να κομματιάσει το σκληρό εγώ σου."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου