Η Αγάπη που ζούσε σε δυό μάτια...

Νοσταλγία, τι παράξενο συναίσθημα! Νόστος... Αλλά και άλγος… Γλυκός πόνος που αναδύεται από τα βάθη της καρδιάς και του νου για να έρθει να ημερέψει την αγριάδα της όψης και να απαλύνει τις χαραμάδες που άφησε ο χρόνος στην καρδιά σου. Πετάς και αφήνεσαι να πετάς σ’αυτή τη ξέφρενη πορεία προς τα πίσω που τόσο απολαμβάνει η ψυχή σου. Το αγαπημένο της ταξίδι. Προς τα πίσω. Πιο κοντά στην αρχή, στην γέννηση. Άραγε να είναι αυτή καθαυτή η γέννηση η πιο δυνατή εμπειρία του ανθρώπου, όταν βίαια αναγκάζεται να βγεί από τη φωλιά του, από τη ζεστασιά και την ασφάλεια της μήτρας που τον κυοφόρησε, για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής,να γίνει δρομέας και μαχητής στο πεδίο μάχης της ζωής; Είναι σίγουρα αυτές οι εμπειρίες που ζεις σαν παιδί οι πιο καθαρές, οι πιο αγνές, ότι πιο πολύτιμο έχεις να θυμάσαι από το ξεκίνημα της ζωής που μετέπειτα σου έφερε μπροστά σου ένα σωρό εμπόδια. Αθωότητα, Αγνότητα, Αμόλυντο.

Τι νοσταλγείς περισσότερο; Έχει ενδιαφέρον να μπορείς να καταλάβεις τι είναι αυτό που νοσταλγείς περισσότερο. Γιατί πρέπει να έχει εξέχουσα θέση στην πορεία της καρδιάς σου, να κατέχει σημαντικό τμήμα των μέχρι τώρα εμπειριών σου και να επηρρεάζει ίσως ακόμα και τώρα που μεγάλωσες τον συναισθηματικό σου κόσμο. Είναι η παιδική αγνότητα; Είναι η εφηβική τρέλα; Είναι ο έρωτας;

Πώς να νοσταλγήσεις τον έρωτα όμως; Άλγος θα πει γλυκός και απαλός πόνος. Ο έρωτας είναι συνυφασμένος με τα αγκάθια, άλλο που τα πατάμε με τη θέλησή μας. Αυτό κάνουμε. Τόσο μας μαγεύει ο προορισμός, δυο μάτια που το βάθος τους σε ζαλίζει, που είμαστε διατεθειμένοι και τα αγκάθια να πατήσουμε για να τον φτάσουμε. Αλλά τι γίνεται όταν ο πόνος γίνει ανυπόφορα σκληρός, ή το ταξίδι πολύ μακρύ; Κουραζόμαστε, εξουθενωνόμαστε, συνειδητοποιούμε πως πατάμε πάνω σε αγκάθια και απομακρυνόμαστε κακήν κακώς. Δε φταίει ο έρωτας. Εμείς φταίμε. Που δε σταθήκαμε στο ύψος μας. Που δεν συνεχίσαμε να πατάμε τα αγκάθια. Γιατί πέρα από τον έρωτα, κρύβεται η αγάπη. Σιωπηλή, ντροπαλή και κρυμμένη όχι σαν τον έρωτα, πολύχρωμος, φανταχτερός, ζωηρός. Ο έρωτας σε μαγεύει, σε ζαλίζει, η αγάπη είναι όμως κάτι πολύ διαφορετικό, είναι ο προορισμός σου.

Αυτή την αγάπη νοσταλγείς. Την αγάπη που κυρίεψε μια για πάντα την καρδιά σου και για λίγο είδες να καθρεφτίζεται σε δυο μάτια που τα λέγανε όλα με την σπιρτάδα τους, με την γλυκύτητα και το διαπεραστικό τους ύφος. Όλα τα ωραία λένε όμως ότι κρατάνε λίγο. Πόσο όμορφο συναίσθημα είναι να βλέπεις την ίδια σου την αγάπη καθρεφτισμένη σε δυο μάτια και να λες «Αγάπη μου» και να το εννοείς κυριολεκτικά! Εδώ είναι η αγάπη μου, αυτό το πηγαίο και αρχέγονο συναίσθημα, εδώ είναι μπροστά μου, την βλέπω, δεν είναι πια συναίσθημα, μπορώ να το δώ! Παίρνει σάρκα και οστά, είναι ζωντανό πια! Σε αντίθεση με τον έρωτα όμως αυτή θα είναι για πάντα ζωντανή, αν είναι αληθινή. Δε θα σε αφήσει. Αρκεί να τη δεχτείς στην καρδιά σου, να της δώσεις το χώρο που της αρμόζει, να την δώσεις κυρίαρχο ρόλο στη ζωή σου. Γιατί αυτός της αξίζει.

Την Αγάπη νοστάλγησες και σήμερα. Αυτή που ζούσε κάποτε σε δυο μάτια…