"...Φιλούσε τους ώμους του και αγωνιζόταν να κρατηθεί να μην τον πονέσουν τα νύχια της που ζητούσαν να βυθιστούν στη σάρκα της πλάτης του, να γαντζωθεί για πάντα της. Η ανάγκη της να τον χαϊδέψει απαλά και η ανάγκη της να σκίσει το σώμα του την παίδευαν. Ποθούσε να σκίσει τη σάρκα του, από μια ρωγμή να τον σκίσει, σαν δερμάτινο ρούχο, να τον ανοίξει, να κυλήσει ολόκληρη εκεί μέσα, να πνιγεί στο αίμα του, να διαλυθεί και να γλιτώσει από ένα εγώ κοπιαστικό, τυραννικό, χρόνιο. Να είναι πια εκείνος μόνο. Κι αυτή, η ίδια, εκείνος μόνο..."
(απόσπασμα, "Ο ερωτευμένος Πολωνός", Μ.Βαμβουνάκη)
“Choosing a path meant having to miss out on others. She had a whole life to live, and she was always thinking that, in the future, she might regret the choices she made now. “I’m afraid of committing myself,” she thought to herself. She wanted to follow all possible paths and so ended up following none. Even in that most important area of her life, love, she had failed to commit herself. After her first romantic disappointment, she had never again given herself entirely. She feared pain, loss, and separation. These things were inevitable on the path to love, and the only way of avoiding them was by deciding not to take that path at all. In order not to suffer, you had to renounce love. It was like putting out your own eyes not to see the bad things in life.” Paulo Coehlo
ΑπάντησηΔιαγραφή✿ܓ