Η Συνάντηση...

Υπάρχει η Συνάντηση. Κι αυτοί οι δύο, εξ αρχής, πέρασαν θαρρετά και με θέληση στη σπηλιά που άμα μπείς δεν μπορείς πια να κάνεις πίσω.

Κάτι σαν ζώνη του λυκόφωτος, σαν εμπειρία θανάτου, σε “νύχτα ασέληνο” αμαρτίας που αλέθει και εξαγιάζει.

Από κεί και πέρα, όλα τα απέξω, δεν θα είναι ποτέ πια όπως πριν.

Και να χωρίσουν, και να χαθούν, η μεταμόρφωση δεν θα χαθεί.

Και έτσι αποφασιστικά, επειδή το θέλεις, κι επειδή σου χαρίζεται, αρχίζεις να ερωτεύεσαι ανακαλύπτοντας την μοναδικότητα του άλλου.

Εκείνο που θα τον κάνει αναντικατάστατο.

Καμιά αναπλήρωση μετά, καμιά απώθηση, κανείς αμυντικός μηχανισμός δεν θα σε παρηγορήσει.

Κι ας παριστάνεις ότι τον ξεπέρασες, ιδίως τότε.

(Μ.Βαμβουνάκη - Τα πράγματα που ζούν απ'το χαμό)