Πέρασες δίπλα μου τόσο αδιάφορα.
Πέρασες σαν να μη συμβαίνει τίποτα και θα ‘θελα να ξέρεις πως,
ναι, δε συνέβη τίποτα.
ναι, δε συνέβη τίποτα.
Όλα αυτά που άφησες πίσω σου, φτιαγμένα από συντρίμμια και πληγές.
Τα συντρίμμια ορθώσανε. Και σε αγνόησαν.
Οι πληγές γιάνανε, οι ουλές σκληρύνανε. Δε σε νοιώθουν πια.
Τι κι αν έκανες πως ενδιαφέρεσαι, το μυαλό σε γνωρίζει από παλιά.
Κι η καρδιά…σε λησμόνησε…
Αν λησμονά η καρδιά...
(Δ.Κ)
(Δ.Κ)
πονάει αυτό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο ποίημα και υπέροχο ιστολόγιο=)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς σε βρήκα!
Η δική μου δε λησμονά. Μήπως έχω κάτι γιατρέ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραίο το blog σου.
πονάει ναι, όπως πονάει κάθε τι που ξεριζώνεται απ'την καρδιά...
ΑπάντησηΔιαγραφήφάντασμα της βροχής καλωσόρισες... αγαπημένη η βροχή...
ΑπάντησηΔιαγραφήγια σας πράσινα άλογα, ο γιατρός απεφάνθη πως καρδιά που δε λησμονά ανήκει σε ψυχή που ελπίζει. και η ελπίδα είναι επιλογή...
ΑπάντησηΔιαγραφή:-)
ΑπάντησηΔιαγραφήάγονη πλήξη μιας ζωής, δίχως έρωτα
ΑπάντησηΔιαγραφήτης ερημιάς μου τέρας, της πόλης μου θηρίο μη με φοβάσαι
αλλοπαρμένη έκφραση οι τοίχοι σου θυμίζουν τον πρώτο σου έρωτα
οι πιο πολλοι αδιάφορα κενοί, σε λυγίζουν όπου και να 'σαι
στα σκοτεινά δρομάκια οι σκιές γλιστράνε επικίνδυνα
Στα ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα οι γυναίκες μισοκρύβονται πίσω απ' τη λήθη
Στα κολασμένα παζάρια της λεωφόρου οι αστυνόμοι
οι πλούσιοι επαρχιώτες μηχανόβιοι
μάσκες ακάλυπτες μικρές στο γύρο του θανάτου
που τρεμοπαίζουν τον άγγελο ή τον δαίμονα
στις άκρες των δακτύλων τους, ξημέρωμα Σαββάτου
Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω
δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων
Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο
για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα
δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου
ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ
πολύ για σένα, πολύ για σένα
Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω
δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων
Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο...
"Α! Οι παλιές αγάπες πεθαίνουν. Πεθαίνουν και πάνε στον παράδεισο στολισμένες απ' την καλοσύνη της αγίας μνήμης που θέλει να ξεχνά κάθε πίκρα τους, κάθε ώρα κακιά. Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο καθαγιασμένες, εξωραϊσμένες, καταξιωμένες μέσα σε σύννεφα νοσταλγίας που ακούραστα μνημονεύει τη δόξα τους και την ανεπανάληπτη ομορφιά τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο και δεν ανασταίνονται πια. Πεθαίνουν μέσα στο ίδιο το σώμα που τις γέννησε, στο σώμα που, αργότερα, από φάτνη έμεινε τάφος ξερός. Τάφος με πολλές και διάφορες επιτύμβιες επιγραφές που, με τον καιρό, αλλάζουν και γίνονται όλο και περισσότερο γενναιόδωρες."
Ευχαριστώ πολύ γιατρέ τώρα νιώθω κάπως καλύτερα! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ καρδιά δεν λησμονά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφο το blog σου!
η καρδιά δε λησμονά αυτά που έχει βιώσει έτσι ακριβώς όπως τα έχει βιώσει ή όπως θα ήθελε να τα βιώσει. όμως η πραγματικότητα δυστυχώς ελίσσεται και εξελίσσεται...
ΑπάντησηΔιαγραφήσ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...
Θαρρώ πως κάνεις το ίδιο λαθος με μένα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέφτεσαι με την καρδιά...Τικουσούρι κι αυτό!
Κιέλεγα ότι είμαι η μονη ελαττωματική!
Ξεπέρασέ το...
Καλώς σε βρήκα... Ομορφος χώρος... :)
μπορείς να παραβλέψεις τελικά την καρδιά...; νομίζω πως αν το μυαλό μιλάει, η καρδιά φωνάζει. ποιόν θα ακούσεις;
ΑπάντησηΔιαγραφήαν είναι ελάττωμα, τότε, ναι, είμαστε ελαττωματικοί, εξάλλου μετά από την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται...!!!
σε ευχαριστώ για τα όμορφά σου λόγια....
ομορφο.. αλλα ο ερωτας, η αγαπη, οπως θες πες το, ποναει.. οχι στην αρχη, αλλα στο τελος. σε τσουζει τοσο αγρια, κι ας μην το θες...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλο σου βραδυ :)