Αγέρας Αγέραστος

Τί να ν’ ο έρωτας?

Να ν’ ο παιάνας του φλοίσβου όπως χαμογελάσ’ αυτό το παιδί που φτιάχνει το πρώτο του κάστρο στην άμμο?

Να ν’ του χελιδονιού το πρώτο φτεροκόπισμακαι του καναρινιού τα πρώτα βιμπράτο

Να ν’ η Νέμεση που γοργά τη λήθη εξαπολύει, και παραλύει το αιώνια θύμα. Αυτήν την καρδιά που ζαλισμένη με τα χέρια ψηλαφεί του χρόνου τα νήματα. Κι αδράχνεται από αιώνιες θεωρίες να προπατήσει στου σκοπού του την άτραπο.

Να ‘ναι στου ποιητή τα δάκτυλα όπως το χρέος τ’ αξεχρέωτο κι αδάνειστο. Πολεμά να πληρώσει σκίζοντας κόλλες γεμάτες δάκρυα μ’ αλάτια από της θλίψης του τη στέρνα

Να ‘ναι στα πόδια της κοπέλαςόπως στροβιλίζεται στου Πάνα τα μυστικά προστάγματα

Να ‘ναι σ’ αυτές εδώ τις λέξεις, στα μεθυσμένα μολύβια και στου χαρτιού τ’ αυλάκια. Εκεί που ψάχνεις αποκαμωμένε κοινωνέ της ουσίας μας να βρείς των δυο στιγμών τη λύτρωση

Μα δεν είναι πουθενά ο έρωτας. Γιατί Έρωτας δεν υπήρξε ποτέ

Και πως να υπάρξει κάτι που ποτέ του δεν εταίριαξε με άλλο. Που όλο τους άλλους ταιριάζει, χωρίζει, δολοφονεί, ομορφαίνει, φτερά χαρίζει,μα ποτέ του δεν εταίριαξε μ’ άλλο

Του Έρωτα το ταίρι είναι η Απουσία. Η Νοσταλγία. Ειν’ αυτό που αφήνει στη θέση του όταν το μανδύα του παίρνει ο αέρας μαζί  κι αυτόν και το πιο άφατο κενό, αυτό που είναι έτοιμο να ξεκινήσει τις πιο στρόβιλες θυσίες στις πεπερασμένες χορδές μας αυτές  που εσακάτεψαν τα βέλη του Αυτές που με τόση προσμονή έζεψε να εξαπολύσει τα δικά του ο καθένας, αυτά τα μισερά που μας χάρισε ο Έρωτας.

Μα όχι. Υπάρχει ο Ερωτας. Δεν μπορεί να χαθεί ότι στους παλμούς του καθενός ζει, ο αιώνιος μύθος,το παραμύθι που μας νανουρίζει, αυτό που μας είπαν και το πιστέψαμεκαι με την ανάσα της προσμονής μας ξαναγεννιέται κι εμφανίζεται.

Μα δεν θα το βρω παρά στου αγέρα τα βαγόνια,στης λαμπρής λίμνης τον παφλασμό και στ’ ακροδάκτυλα του είναι μου. Εκεί που κάθε τελεία, κάθε παύση και κάθε νότα λιγοστεύει του χάους τη μέθηκι ορίζει μια αγκαλιά που με θάρρος θα σώσει και θα σωθεί.

Κι εκεί, στου τελευταίου χτύπου μου το διαπασών θα σε θυμηθώ Έρωτα και το τελευταίο κλείσιμο των ματιών μου θα ‘ναι σαν το πρώτο μου, το αγνό. Και τότε θα σ’ ευχαριστήσω για τελευταία και μεγαλύτερη φοράόπως τότε σε καλωσόρισα με την πιο ζωογόνα και τρεμάμενη προσμονή μου

(Άρης Μανουράς, Τα Κονσέρτα των Ψυχών, 2008)