και πάλι εσένα θ' αγαπώ...

Καλότυχοι οἱ νεκροὶ ποὺ λησμονᾶνε 

τὴν πίκρια τῆς ζωῆς. 

Ὅντας βυθίσει 

ὁ ἥλιος καὶ τὸ σούρουπο ακλουθήσει, 

μὴν τοὺς κλαῖς, 

ὁ καημός σου ὅσος καὶ νἆναι 

Τέτοιαν ὥρα οἱ ψυχὲς διψοῦν καὶ πᾶνε 

στῆς λησμονιᾶς τὴν κρουσταλλένια βρύση· 

μὰ βοῦρκος τὸ νεράκι θὰ μαυρίσει, 

ἂ στάξει γι᾿ αὐτὲς δάκρυ ὅθε ἀγαπᾶνε. 

Κι ἂν πιοῦν θολὸ νερὸ ξαναθυμοῦνται. 

Διαβαίνοντας λιβάδια ἀπὸ ἀσφοδύλι, 

πόνους παλιούς, ποὺ μέσα τους κοιμοῦνται. 

Ἂ δὲ μπορεῖς παρὰ νὰ κλαῖς τὸ δείλι, 

τοὺς ζωντανοὺς τὰ μάτια σου ἂς θρηνήσουν: 

Θέλουν μὰ δὲ βολεῖ νὰ λησμονήσουν.

("Λήθη" - Λ.Μαβίλλης)