Λίγες Χριστουγεννιάτικες ευχές...

Λίγες μόνο από τις ευχές που έχω για σας.

Αυτές μόνο που μπορώ να εκφράσω...

Να ζείτε. Να ονειρεύεστε. Να αγαπάτε. 

Και όλα θα πάνε καλά....

Να ονειρεύεσαι...

"Να ονειρεύεσαι, μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά.

Τα όνειρα, συνήθως, προδίδουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν.

Όμως, δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία.
Να ονειρεύεσαι! 

Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου.
Τότε σώζεσαι. 

Και ποιά είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν!
Έχει και παρακάτω... Έχει κι άλλο... 

Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα! Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου! 

Όταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του, είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική. 

Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος. Όσο χάνεις, τόσο κολλάς. 

Έχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή."

(Αλκυόνη Παπαδάκη, «Βαρκάρισσα της χίμαιρας», 2001)

Ο Παλιάτσος...

Ξέρω να κλαίω, να γελάω, να πονώ

ξέρω να λέω την αλήθεια πέρα ως πέρα

γι' αυτό κι εγώ θα σας το πω...

Τραγούδι λέω δυνατά

ν' ακούσουν όλα τα παιδιά

ν' ακούσει η πολιτεία

κι απ' το τραγούδι μου αυτό

παλιάτσοι άλλοι εκατό να βγουν στην κοινωνία

Κι έτσι όλοι μαζί κι αντάμα

να τραγουδάμε τα δίκια της ζωής

να τραγουδάς κι εσύ απ' την πλατεία

να μάθεις φίλε μου σωστά να ζεις

Τραγούδι λέω δυνατά

ν' ακούσουν όλα τα παιδιά

ν' ακούσει η πολιτεία

κι απ' το τραγούδι μου αυτό

παλιάτσοι άλλοι εκατό να βγουν στην κοινωνία

Ένας παλιάτσος είμαι εγώ

καλή σας μέρα...

Μια μέρα είδα τον ήλιο να βασιλεύει σαραντατρείς φορές!

(Κεφάλαιο έκτο)

Α! μικρέ πρίγκιπα, κατάλαβα έτσι λίγο-λίγο τη μικρή μελαγχολική σου ζωή. Για πολύν

καιρό δεν είχες άλλη διασκέδαση από το να χαίρεσαι τα υπέροχα χρώματα που σκόρπιζε

βασιλεύοντας ο ήλιος. Έμαθα τούτη την καινούρια λεπτομέρεια το πρωί της τέταρτης

μέρας όταν μου είπες:

- Πολύ μου αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα. Πάμε να δούμε ένα ηλιοβασίλεμα...

Μα πρέπει να περιμένουμε...

- Να περιμένουμε τι;

- Να περιμένουμε μέχρι να πέσει ο ήλιος. Στην αρχή φάνηκες να ξαφνιάζεσαι κι ύστερα

γέλασες με τον ίδιο σου τον εαυτό. Και μου είπες:

- Πάντα νομίζω πως είμαι στο σπίτι μου!

Πραγματικά, όταν είναι μεσημέρι στην Αμερική, στη Γαλλία, όλος ο κόσμος το ξέρει, ο

ήλιος βασιλεύει. Δεν θα χρειαζόταν παρά να μπορεί κανείς να πάει στη Γαλλία σ' ένα

λεπτό για να χαρεί το ηλιοβασίλεμα. Δυστυχώς, όμως, η Γαλλία είναι πάρα πολύ μακριά.

Πάνω στο μικρό σου πλανήτη, όμως, θα σου ήταν αρκετό να τραβήξεις την καρέκλα σου

μερικά βήματα πιο πέρα. Και τότε θα 'βλεπες το δειλινό κάθε φορά που θα το 'θελες...

- Μια μέρα είδα τον ήλιο να βασιλεύει σαραντατρείς φορές!

Και λίγο μετά, πρόσθεσε:

- Ξέρεις... όταν είναι κανείς έτσι λυπημένος, του αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα...

- Τη μέρα που τα είδες σαραντατρείς φορές ήσουνα, λοιπόν, τόσο πολύ λυπημένος;

Μα ο μικρός πρίγκιπας δεν απάντησε...

Στους λαβύρινθους του μυαλού μου...

Πάλι στους λαβύρινθους του μυαλού μου σε γυρεύω,

η κλωστή της ανάμνησής σου με οδηγεί

στο παιδικό σου πρόσωπο,

στην αθώα σου καρδιά,

μα και στο σκληρό σου περίβλημα,

Κι όταν βρω την άκρη, τις χορδές θα σπάσω

της μουσικής που σε περιβάλλει,

να μάθω τις μυστικές της νότες,

αυτές που ποτέ σου δε μου ‘μαθες

και ζητούσες να σφυρίξω το σκοπό σου,

μα η κλωστή αυτή με πνίγει,

την κόβω,

να μη σε ψάχνω πια,

θα ψάχνω να βρω τον εαυτό μου…

(Δ.Κ)

Μη σημαδέψεις την καρδιά μου (Τάσος Λειβαδίτης)

Αδερφέ μου, σκοπέ

αδερφέ μου, σκοπέ

σ' ακούω να περπατάς πάνω στο χιόνι

σ' ακούω να περπατάς πάνω στο χιόνι

σ' ακούω που βήχεις μες στην παγωνιά

σε γνωρίζω, αδερφέ μου

και με γνωρίζεις.

Στοιχηματίζω ότι έχεις μια κοριτσίστικη φωτογραφία στην

τσέπη σου.

Στοιχηματίζω αριστερά μέσα στο στήθος σου πως έχεις μια

καρδιά.

Θυμάσαι;

Είχες κάποτε ένα τετράδιο ζωγραφισμένο χελιδόνια

είχα κάποτε ονειρευτεί να περπατήσουμε κοντά - κοντά

στο κουτελό σου ένα μικρό σημάδι απ' την σφεντόνα μου

στο μαντήλι μου φυλάω διπλωμένα τα δάκρυά σου

στην άκρη της αυλής μας έχουν ξεμείνει τα σκολιανά

παπούτσια σου

στον τοίχο του παλιού σπιτιού φέγγουν ακόμα

με κιμωλία γραμμένα τα παιδικά μας όνειρα.

Γέρασε η μάνα σου σφουγγαρίζοντας τις σκάλες των

υπουργείων

το βράδυ σταματάει στη γωνιά

κι αγοράζει λίγα κάρβουνα απ' το καρότσι του πατέρα μου

κοιτάζονται μια στιγμή και χαμογελάνε

την ώρα που εσύ γεμίζεις τ' όπλο σου

κ' ετοιμάζεσαι να με σκοτώσεις.

Βασίλεψαν τα πρωϊνά σου μάτια πίσω απο ένα κράνος

άλλαξες τα παιδικά σου χέρια μ' ένα σκληρό ντουφέκι

πεινάμε κ' οι δυο για ένα χαμόγελο

και μια μπουκιά ήσυχο ύπνο.

Ακούω τώρα τις αρβύλες σου στο χιόνι

σε λίγο θα πας να κοιμηθείς

καληνύχτα, λυπημένε αδερφέ μου

αν τύχει να δεις ένα μεγάλο αστέρι είναι που θα

σε συλλογίζομαι

καθώς θ' ακουμπήσεις τ' όπλα σου στη γωνιά θα ξαναγίνεις

ένα σπουργίτι.

Κι όταν σου πουν να με πυροβολήσεις

χτύπα με αλλού

μη σημαδέψεις την καρδιά μου.

Κάπου βαθιά της ζει το παιδικό σου πρόσωπο.

Δεν θα' θελα να το λαβώσεις.

(Τάσος Λειβαδίτης)

Αυτογνωσία

Και κάποιος άντρας είπε, Μίλησέ μας για την Αυτογνωσία. 

Κι εκείνος απάντησε λέγοντας: 

Οι καρδιές σας γνωρίζουν σιωπηλά τα μυστικά των ημερών και των νυχτών. 

Αλλά τ' αφτιά σας διψούν για τον ήχο της γνώσης της καρδιάς σας. 

Θέλετε να γνωρίσετε με λόγια αυτό που γνωρίζετε από πάντα στη σκέψη. 

Θέλετε ν' αγγίξετε με τα δάχτυλά σας το γυμνό σώμα των ονείρων σας. 

Και είναι καλό που το θέλετε. 

Το κρυφό πηγάδι της ψυχής σας πρέπει να αναβλύσει και να τρέξει κελαρύζοντας προς τη θάλασσα. 

Και ο θησαυρός του άπειρου βάθους σας πρέπει να αποκαλυφθεί στα μάτια σας. 

Δεν πρέπει όμως να υπάρχουν ζυγαριές για να ζυγίζουν τον άγνωστο θησαυρό σας. Και μη μετράτε τα βάθη της γνώσης σας με το βυθομετρικό κοντάρι ή το σχοινί. 

Γιατί ο εαυτός είναι μια θάλασσα απεριόριστη και άμετρη. 

Μη λέτε, "Βρήκα την αλήθεια", αλλά να λέτε, "Βρήκα μιαν αλήθεια". 

Μη λέτε, "Βρήκα το μονοπάτι της ψυχής", αλλά να λέτε, "Συνάντησα την ψυχή που περπατούσε στο μονοπάτι μου". 

Γιατί η ψυχή περπατά πάνω σ' όλα τα μονοπάτια. 

Η ψυχή δεν περπατά πάνω σε μια γραμμή, ούτε μεγαλώνει σαν καλάμι. 

Η ψυχή ξεδιπλώνεται, όπως ο λωτός με τα αναρίθμητα πέταλα.

 (από το βιβλίο "ο Προφήτης", του Χαλίλ Γκιμπράν)

Ο μικρός Πρίγκηπας και η αλεπού (Η αγάπη είναι ευθύνη)

Η Αλεπού κοίταξε το Μικρό Πρίγκηπα, για πολύ ώρα.

-Σε παρακαλώ εξημέρωσέ με! είπε.

-Το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Έχω να ανακαλύψω φίλους και πολλά πράγματα να γνωρίσω.

-Γνωρίζουμε μονάχα τα πράγματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τ’ αγοράζουν όλα έτοιμα απ’ τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με.

-Τι πρέπει να κάνω; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά…

Την επόμενη μέρα ο μικρός πρίγκιπας ξαναήρθε.

-Θα ήταν καλύτερα αν ερχόσουν την ίδια πάντα ώρα, είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις τ’ απόγευμα από τις τρεις θ’ αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και θ’ ανησυχώ. Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε λάχει, δε θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της…Χρειάζεται κάποια τελετή.

-Τι πάει να πει τελετή; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, μια ώρα με τις άλλες ώρες. Υπάρχει, για παράδειγμα, μια τελετή στους κυνηγούς. Χορεύουν την Πέμπτη με τα κορίτσια του χωριού. Η Πέμπτη λοιπόν είναι υπέροχη μέρα. Πάω και κάνω βόλτα ίσαμε τ’ αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν οποτεδήποτε, οι μέρες θα έμοιαζαν σαν όλες, κι εγώ δε θα είχα ποτέ διακοπές.

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίασε η ώρα του αποχωρισμού:

-Αχ, είπε η αλεπού… Θα κλάψω.

-Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ θέλησες να σε εξημερώσω…

-Σωστά, είπε η αλεπού.

-Όμως θα κλάψεις, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Σωστά, είπε η αλεπού.

-Τι κέρδισες λοιπόν;

-Κέρδισα, είπε η αλεπού, το χρώμα του σταριού.

Έπειτα πρόσθεσε.

-Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο. Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις και θα σου χαρίσω ένα μυστικό.

Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.

-Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, δεν είσαστε τίποτα ακόμα, τους είπε. Κανείς δε σας έχει εξημερώσει και δεν έχετε εξημερώσει κανέναν. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού ίδια μ’ άλλες εκατό χιλιάδες. Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.

Και τα τριαντάφυλλα στέκονταν θιγμένα.

-Είσαστε όμορφα, όμως είσαστε άδεια, τους είπε ακόμα. Δεν πεθαίνει κανείς για σας. Βέβαια, το δικό μου τριαντάφυλλο ένας απλός περαστικός θα έλεγε πως σας μοιάζει. Όμως εκείνο μόνο του έχει περισσότερη σημασία απ’ όλα εσάς, αφού εκείνο είναι που πότισα. Αφού εκείνο έβαλα κάτω απ’ τη γυάλα. Αφού εκείνο προστάτεψα με το παραβάν. Αφού σ’ εκείνο σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δύο τρεις για να γίνουν πεταλούδες). Αφού εκείνο άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή κάποιες φορές ακόμα να σωπαίνει. Αφού είναι το τριαντάφυλλό μου.

Και ξαναγύρισε στην αλεπού:

-Αντίο, είπε…

-Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν.

-Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.

-Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει τόσο σημαντικό.

-Είναι ο χρόνος που ξόδεψα για το τριαντάφυλλό μου…είπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

-Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού.

-Μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος για ό,τι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου…

-Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου… 

Ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται…

(Antoine de Saint Exupéry, 1943)

Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο...

Είναι κρίμα τέτοιο απόσπασμα να είναι απλά σχόλιο σε άλλη δημοσίευση, γιαυτό και αποφάσισα να του δώσω μια τιμητική θέση ανάμεσα στις άλλες δημοσιεύσεις, να πάρει κι αυτό τη θέση που του αρμόζει...

"Α! Οι παλιές αγάπες πεθαίνουν. Πεθαίνουν και πάνε στον παράδεισο στολισμένες απ' την καλοσύνη της αγίας μνήμης που θέλει να ξεχνά κάθε πίκρα τους, κάθε ώρα κακιά. Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο καθαγιασμένες, εξωραϊσμένες, καταξιωμένες μέσα σε σύννεφα νοσταλγίας που ακούραστα μνημονεύει τη δόξα τους και την ανεπανάληπτη ομορφιά τους.

Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο και δεν ανασταίνονται πια. Πεθαίνουν μέσα στο ίδιο το σώμα που τις γέννησε, στο σώμα που, αργότερα, από φάτνη έμεινε τάφος ξερός. Τάφος με πολλές και διάφορες επιτύμβιες επιγραφές που, με τον καιρό, αλλάζουν και γίνονται όλο και περισσότερο γενναιόδωρες."

(Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο, Μ.Βαμβουνάκη, 1992)

Open publication - Free publishing - More book

Κι η καρδιά…σε λησμόνησε…

Πέρασες δίπλα μου τόσο αδιάφορα. 

Πέρασες σαν να μη συμβαίνει τίποτα και θα ‘θελα να ξέρεις πως,
ναι, δε συνέβη τίποτα. 

Όλα αυτά που άφησες πίσω σου, φτιαγμένα από συντρίμμια και πληγές. 

Τα συντρίμμια ορθώσανε. Και σε αγνόησαν. 

Οι πληγές γιάνανε, οι ουλές σκληρύνανε. Δε σε νοιώθουν πια.

Τι κι αν έκανες πως ενδιαφέρεσαι, το μυαλό σε γνωρίζει από παλιά. 

Κι η καρδιά…σε λησμόνησε…

Αν λησμονά η καρδιά...

(Δ.Κ)

Αγέρας Αγέραστος

Τί να ν’ ο έρωτας?

Να ν’ ο παιάνας του φλοίσβου όπως χαμογελάσ’ αυτό το παιδί που φτιάχνει το πρώτο του κάστρο στην άμμο?

Να ν’ του χελιδονιού το πρώτο φτεροκόπισμακαι του καναρινιού τα πρώτα βιμπράτο

Να ν’ η Νέμεση που γοργά τη λήθη εξαπολύει, και παραλύει το αιώνια θύμα. Αυτήν την καρδιά που ζαλισμένη με τα χέρια ψηλαφεί του χρόνου τα νήματα. Κι αδράχνεται από αιώνιες θεωρίες να προπατήσει στου σκοπού του την άτραπο.

Να ‘ναι στου ποιητή τα δάκτυλα όπως το χρέος τ’ αξεχρέωτο κι αδάνειστο. Πολεμά να πληρώσει σκίζοντας κόλλες γεμάτες δάκρυα μ’ αλάτια από της θλίψης του τη στέρνα

Να ‘ναι στα πόδια της κοπέλαςόπως στροβιλίζεται στου Πάνα τα μυστικά προστάγματα

Να ‘ναι σ’ αυτές εδώ τις λέξεις, στα μεθυσμένα μολύβια και στου χαρτιού τ’ αυλάκια. Εκεί που ψάχνεις αποκαμωμένε κοινωνέ της ουσίας μας να βρείς των δυο στιγμών τη λύτρωση

Μα δεν είναι πουθενά ο έρωτας. Γιατί Έρωτας δεν υπήρξε ποτέ

Και πως να υπάρξει κάτι που ποτέ του δεν εταίριαξε με άλλο. Που όλο τους άλλους ταιριάζει, χωρίζει, δολοφονεί, ομορφαίνει, φτερά χαρίζει,μα ποτέ του δεν εταίριαξε μ’ άλλο

Του Έρωτα το ταίρι είναι η Απουσία. Η Νοσταλγία. Ειν’ αυτό που αφήνει στη θέση του όταν το μανδύα του παίρνει ο αέρας μαζί  κι αυτόν και το πιο άφατο κενό, αυτό που είναι έτοιμο να ξεκινήσει τις πιο στρόβιλες θυσίες στις πεπερασμένες χορδές μας αυτές  που εσακάτεψαν τα βέλη του Αυτές που με τόση προσμονή έζεψε να εξαπολύσει τα δικά του ο καθένας, αυτά τα μισερά που μας χάρισε ο Έρωτας.

Μα όχι. Υπάρχει ο Ερωτας. Δεν μπορεί να χαθεί ότι στους παλμούς του καθενός ζει, ο αιώνιος μύθος,το παραμύθι που μας νανουρίζει, αυτό που μας είπαν και το πιστέψαμεκαι με την ανάσα της προσμονής μας ξαναγεννιέται κι εμφανίζεται.

Μα δεν θα το βρω παρά στου αγέρα τα βαγόνια,στης λαμπρής λίμνης τον παφλασμό και στ’ ακροδάκτυλα του είναι μου. Εκεί που κάθε τελεία, κάθε παύση και κάθε νότα λιγοστεύει του χάους τη μέθηκι ορίζει μια αγκαλιά που με θάρρος θα σώσει και θα σωθεί.

Κι εκεί, στου τελευταίου χτύπου μου το διαπασών θα σε θυμηθώ Έρωτα και το τελευταίο κλείσιμο των ματιών μου θα ‘ναι σαν το πρώτο μου, το αγνό. Και τότε θα σ’ ευχαριστήσω για τελευταία και μεγαλύτερη φοράόπως τότε σε καλωσόρισα με την πιο ζωογόνα και τρεμάμενη προσμονή μου

(Άρης Μανουράς, Τα Κονσέρτα των Ψυχών, 2008)

Η Ἀγάπη εἶναι ὁ Ἄνθρωπος! ("Πιστεύω")

Ἡ Ἀγάπη, μόνο, βαστάζει ὅλα τὰ φορτία.

Μπορῶ νὰ βαστάζω ὅλα τὰ φορτία.

Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι τὸ μέγα φορτίο! 

Ἡ Ἀγάπη σηκώνει τὸ βάρος τ᾿ οὐρανοῦ. 

Μπορῶ νὰ σηκώνω τὸ βάρος τ᾿ οὐρανοῦ. 

Ἡ Ἀγάπη ὑπομένει τὰ μαρτύρια τῆς πυρᾶς. 

Μπορῶ νὰ ὑπομένω τὰ μαρτύρια τῆς πυρᾶς. 

Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ πυρά! 

Ἡ Ἀγάπη πιστεύει στὴ ζωὴ καὶ στὸ θάνατο. 

ἡ Ἀγάπη πιστεύει στὸ θαῦμα. 

Μπορῶ νὰ πιστεύω στὴ ζωὴ καὶ στὸ θάνατο. 

μπορῶ νὰ πιστεύω στὸ θαῦμα. 

Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος! 

Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι τὸ θαῦμα! 

Ἡ Ἀγάπη προσεύχεται κ᾿ ἐνεργεῖ. 

ἡ Ἀγάπη ἀγρυπνεῖ. 

Μπορῶ νὰ προσεύχωμαι καὶ νὰ ἐνεργῶ. 

μπορῶ νὰ ἀγρυπνῶ. 

Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι προσευχὴ καὶ πράξη! 

Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ἡ μυστικὴ ἀγρυπνία! 

Ἡ Ἀγάπη κρατάει ὅλα τὰ χαμόγελα καὶ ὅλα τὰ δάκρυα. 

Μπορῶ νὰ χαμογελῶ καὶ νὰ κλαίω ὅλα τὰ δάκρυα - 

γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ἡ χαρούμενη θλίψη! 

Ἡ Ἀγάπη δίνει τὸν ἄρτο καὶ τὸν οἶνο 

ἐγγύηση γιὰ τὴν αἰωνιότητα. 

Μπορῶ νὰ μεταλάβω τὸν ἄρτο καὶ τὸν oίvo 

ἐγγύηση γιὰ τὴν αἰωνιότητα. 

Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος! 

Κ᾿ ἡ μεγάλη ὑπόσχεση! 

Ἡ Ἀγάπη ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο. 

ἡ Ἀγάπη ἐδώρησε τὸ φῶς. 

Πιστεύω στὸν ἄνθρωπο. 

πιστεύω στὴν Ἀγάπη. 

Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι τὸ φῶς καὶ ἡ δωρεά! 

Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ὁ Ἄνθρωπος!

(Μελισσάνθη - 1965, "Εκλογή")

Η Συνάντηση...

Υπάρχει η Συνάντηση. Κι αυτοί οι δύο, εξ αρχής, πέρασαν θαρρετά και με θέληση στη σπηλιά που άμα μπείς δεν μπορείς πια να κάνεις πίσω.

Κάτι σαν ζώνη του λυκόφωτος, σαν εμπειρία θανάτου, σε “νύχτα ασέληνο” αμαρτίας που αλέθει και εξαγιάζει.

Από κεί και πέρα, όλα τα απέξω, δεν θα είναι ποτέ πια όπως πριν.

Και να χωρίσουν, και να χαθούν, η μεταμόρφωση δεν θα χαθεί.

Και έτσι αποφασιστικά, επειδή το θέλεις, κι επειδή σου χαρίζεται, αρχίζεις να ερωτεύεσαι ανακαλύπτοντας την μοναδικότητα του άλλου.

Εκείνο που θα τον κάνει αναντικατάστατο.

Καμιά αναπλήρωση μετά, καμιά απώθηση, κανείς αμυντικός μηχανισμός δεν θα σε παρηγορήσει.

Κι ας παριστάνεις ότι τον ξεπέρασες, ιδίως τότε.

(Μ.Βαμβουνάκη - Τα πράγματα που ζούν απ'το χαμό)

και πάλι εσένα θ' αγαπώ...

Καλότυχοι οἱ νεκροὶ ποὺ λησμονᾶνε 

τὴν πίκρια τῆς ζωῆς. 

Ὅντας βυθίσει 

ὁ ἥλιος καὶ τὸ σούρουπο ακλουθήσει, 

μὴν τοὺς κλαῖς, 

ὁ καημός σου ὅσος καὶ νἆναι 

Τέτοιαν ὥρα οἱ ψυχὲς διψοῦν καὶ πᾶνε 

στῆς λησμονιᾶς τὴν κρουσταλλένια βρύση· 

μὰ βοῦρκος τὸ νεράκι θὰ μαυρίσει, 

ἂ στάξει γι᾿ αὐτὲς δάκρυ ὅθε ἀγαπᾶνε. 

Κι ἂν πιοῦν θολὸ νερὸ ξαναθυμοῦνται. 

Διαβαίνοντας λιβάδια ἀπὸ ἀσφοδύλι, 

πόνους παλιούς, ποὺ μέσα τους κοιμοῦνται. 

Ἂ δὲ μπορεῖς παρὰ νὰ κλαῖς τὸ δείλι, 

τοὺς ζωντανοὺς τὰ μάτια σου ἂς θρηνήσουν: 

Θέλουν μὰ δὲ βολεῖ νὰ λησμονήσουν.

("Λήθη" - Λ.Μαβίλλης)

"Ο Κήπος του Προφήτη" του Χαλίλ Γκιμπράν

"Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα  που δεν το ύφανε.

Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του.

Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.

Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.

Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του. 

Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.

Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.

Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους"...

Χαλίλ Γκιμπράν, 1923


Προφητικότατο για την Ελλάδα του σήμερα...

Η Μυρωδιά της Αναγέννησης...

Τι νύχτα κι αυτή σήμερα, γεμάτη αναμνήσεις, γεμάτη εικόνες, λέξεις, αγκαλιές, ψέμματα. Ο μέγας καλλιτέχνης θεός, φρόντισε και η αποψινή νύχτα να είναι γεμάτη διαμαντάκια περίτεχνα κεντημένα στο σκούρο φόρεμά της, να μοιάζει γυναίκα δυνατή έτοιμη να σου κόψει την ανάσα με την ομορφιά της και το άρωμά της. Το άρωμά της… Μυρίζει ξύλο που καίγεται, φωτιά, ζεστασιά μέσα στο τσουχτερό κρύο, τρυφεράδα, θαλπωρή, ευγνωμοσύνη. Ναι, μυρίζει όπως μυρίζουν οι αναμνήσεις. Οι αναμνήσεις μυρίζουν φωτιά που καίει το εδώ και το τώρα όπως ακριβώς έκαψε το εκεί και το τότε της δημιουργίας της. Μυρίζει φωτιά που σιγοκαίει κούτσουρα ανθρώπινης ψυχής. Άλλοτε για να μας ζεσταίνει, κι άλλοτε να μας αφήνει με τις κρύες στάχτες στα χέρια που με το πρώτο αεράκι σκορπίζουν στο γύρω της ψυχής μας. Κι άντε να μαζέψεις τις στάχτες σου για να ξαναγεννηθείς. Μέσα από τις στάχτες σου να αναγεννηθείς! Να αναστηθείς! Κι αν μπορείς να το κάνεις, είναι που πρέπει να ευγνωμονείς για αυτή την ευλογία και το δώρο Θεού. Ναι, η αναγέννηση μυρίζει ευγνωμοσύνη! Διαδικασία επίπονη και σκληρή, με έπαθλο όμως ζεστές αγκαλιές, ένα φιλί κι ένα τρυφερό χαμόγελο. Ναι, η αναγέννηση μυρίζει ζεστασιά και θαλπωρή. 

Μυρίζει άνοιξη η αναγέννηση, τουλίπες που ξεπροβάλλουν ντροπαλά μέσα από το χιόνι, δίνουν χρώμα και άρωμα στο μέσα μας, και αλίμονο, τρέφονται από τις στάχτες του περασμένου χειμώνα…

(Δ.Κ)

Η Αγάπη που ζούσε σε δυό μάτια...

Νοσταλγία, τι παράξενο συναίσθημα! Νόστος... Αλλά και άλγος… Γλυκός πόνος που αναδύεται από τα βάθη της καρδιάς και του νου για να έρθει να ημερέψει την αγριάδα της όψης και να απαλύνει τις χαραμάδες που άφησε ο χρόνος στην καρδιά σου. Πετάς και αφήνεσαι να πετάς σ’αυτή τη ξέφρενη πορεία προς τα πίσω που τόσο απολαμβάνει η ψυχή σου. Το αγαπημένο της ταξίδι. Προς τα πίσω. Πιο κοντά στην αρχή, στην γέννηση. Άραγε να είναι αυτή καθαυτή η γέννηση η πιο δυνατή εμπειρία του ανθρώπου, όταν βίαια αναγκάζεται να βγεί από τη φωλιά του, από τη ζεστασιά και την ασφάλεια της μήτρας που τον κυοφόρησε, για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής,να γίνει δρομέας και μαχητής στο πεδίο μάχης της ζωής; Είναι σίγουρα αυτές οι εμπειρίες που ζεις σαν παιδί οι πιο καθαρές, οι πιο αγνές, ότι πιο πολύτιμο έχεις να θυμάσαι από το ξεκίνημα της ζωής που μετέπειτα σου έφερε μπροστά σου ένα σωρό εμπόδια. Αθωότητα, Αγνότητα, Αμόλυντο.

Τι νοσταλγείς περισσότερο; Έχει ενδιαφέρον να μπορείς να καταλάβεις τι είναι αυτό που νοσταλγείς περισσότερο. Γιατί πρέπει να έχει εξέχουσα θέση στην πορεία της καρδιάς σου, να κατέχει σημαντικό τμήμα των μέχρι τώρα εμπειριών σου και να επηρρεάζει ίσως ακόμα και τώρα που μεγάλωσες τον συναισθηματικό σου κόσμο. Είναι η παιδική αγνότητα; Είναι η εφηβική τρέλα; Είναι ο έρωτας;

Πώς να νοσταλγήσεις τον έρωτα όμως; Άλγος θα πει γλυκός και απαλός πόνος. Ο έρωτας είναι συνυφασμένος με τα αγκάθια, άλλο που τα πατάμε με τη θέλησή μας. Αυτό κάνουμε. Τόσο μας μαγεύει ο προορισμός, δυο μάτια που το βάθος τους σε ζαλίζει, που είμαστε διατεθειμένοι και τα αγκάθια να πατήσουμε για να τον φτάσουμε. Αλλά τι γίνεται όταν ο πόνος γίνει ανυπόφορα σκληρός, ή το ταξίδι πολύ μακρύ; Κουραζόμαστε, εξουθενωνόμαστε, συνειδητοποιούμε πως πατάμε πάνω σε αγκάθια και απομακρυνόμαστε κακήν κακώς. Δε φταίει ο έρωτας. Εμείς φταίμε. Που δε σταθήκαμε στο ύψος μας. Που δεν συνεχίσαμε να πατάμε τα αγκάθια. Γιατί πέρα από τον έρωτα, κρύβεται η αγάπη. Σιωπηλή, ντροπαλή και κρυμμένη όχι σαν τον έρωτα, πολύχρωμος, φανταχτερός, ζωηρός. Ο έρωτας σε μαγεύει, σε ζαλίζει, η αγάπη είναι όμως κάτι πολύ διαφορετικό, είναι ο προορισμός σου.

Αυτή την αγάπη νοσταλγείς. Την αγάπη που κυρίεψε μια για πάντα την καρδιά σου και για λίγο είδες να καθρεφτίζεται σε δυο μάτια που τα λέγανε όλα με την σπιρτάδα τους, με την γλυκύτητα και το διαπεραστικό τους ύφος. Όλα τα ωραία λένε όμως ότι κρατάνε λίγο. Πόσο όμορφο συναίσθημα είναι να βλέπεις την ίδια σου την αγάπη καθρεφτισμένη σε δυο μάτια και να λες «Αγάπη μου» και να το εννοείς κυριολεκτικά! Εδώ είναι η αγάπη μου, αυτό το πηγαίο και αρχέγονο συναίσθημα, εδώ είναι μπροστά μου, την βλέπω, δεν είναι πια συναίσθημα, μπορώ να το δώ! Παίρνει σάρκα και οστά, είναι ζωντανό πια! Σε αντίθεση με τον έρωτα όμως αυτή θα είναι για πάντα ζωντανή, αν είναι αληθινή. Δε θα σε αφήσει. Αρκεί να τη δεχτείς στην καρδιά σου, να της δώσεις το χώρο που της αρμόζει, να την δώσεις κυρίαρχο ρόλο στη ζωή σου. Γιατί αυτός της αξίζει.

Την Αγάπη νοστάλγησες και σήμερα. Αυτή που ζούσε κάποτε σε δυο μάτια…

Μαθαίνεις (Χόρχε Λούις Μπόρχες)

Μετά από λίγο μαθαίνεις

την ανεπαίσθητη διαφορά

ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι

και να αλυσοδένεις μια ψυχή...

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι

Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις

πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια

Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου

με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα

Με τη χάρη μιας γυναίκας

και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις

όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,

γιατί το έδαφος του Αύριο

είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια

και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο

να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις.

Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου

μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ

Αντί να περιμένεις κάποιον

να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις. μαθαίνεις

με κάθε αντίο μαθαίνεις....

Έχει σημασία να (μπορείς να) αγαπάς...

Υπάρχουν φορές που η σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων βασίζεται στην αμοιβαία αγάπη. Στην ανιδιοτελή και αμοιβαία αγάπη. Γιατί η αγάπη και ελεύθερη πρέπει να είναι, και ανιδιοτελής και φυσικά αμοιβαία για να μπορέσει να ζήσει, να αναπνεύσει. Όταν η ενέργεια της αγάπης πέφτει στο κενό, μη μπορώντας να βρει αντίκρισμα σε κάποιον αγαπημένο, τις περισσότερες φορές αποκόπτεται από το οξυγόνο της και πεθαίνει. Για να τα καταφέρει και να μπορέσει να ζήσει μέσα μας κάτω απ'αυτή την "άρρωστη" κατάσταση, πρέπει να είναι εξαιρετικά ανιδιοτελής. Το γεγονός και μόνο όμως αυτό θέτει την λειτουργία της αγάπης στα όρια της και μπορεί μεν να καταφέρει να ζήσει, αλλά θα είναι πάντα μονοδιάστατη και χωρίς αντίκρισμα, πράγμα που σημαίνει πως μόνο την όψη αγάπης θα έχει αυτή η κατάσταση. Θα είναι απλά κάτι που συνεχίζει να ζει σε πείσμα της έκλειψης των αιτιών που το γέννησαν.

Η αγάπη χρειάζεται την Ελευθερία. Ελευθερία σημαίνει να μην υπάρχουν δεσμά. Και τα δεσμά της ανάγκης είναι αυτά που στερούν την ελευθερία από την αγάπη. Δεν μπορεί να είναι αληθινή μια αγάπη που γεννάται από την ανάγκη μας να αγαπήσουμε ή να αγαπηθούμε, ούτε μπορεί να επιβιώσει αν υπάρχει μόνο και μόνο για να ικανοποιεί ανάγκες. Η αγάπη δεν είναι για να ικανοποιεί ανάγκες και επιτελεί ένα είδος ιεροσυλίας όποιος την υποβιβάζει στο επίπεδο της κάλυψης αναγκών. Σε ανάλογη περίπτωση, ούτε τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά της μπορεί να διεκδικήσει. Υπάρχουν άρα προϋποθέσεις για την αγάπη; Και ναι και όχι. Γιατί πολύ απλά με την αγάπη ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις. Ακόμα κι αν κάποιος νοιώθει ανίκανος να αγαπήσει κάτι, κάποιον, ή απλά να αγαπήσει, πάλι μπορεί να βρει τον τρόπο της να μπει στην καρδιά του και να του την ζεστάνει. 

Έχει σημασία λοιπόν να μπορείς να αγαπάς, για μπείς στο στίβο της αγάπης. Δεν τρέχουν όλοι όμως με τον ίδιο τρόπο και ούτε με τον ίδιο ρυθμό. Έτσι, δεν αγαπάνε και όλοι με τον ίδιο τρόπο, ούτε με την ίδια ένταση, ούτε εξελίσσονται τα συναισθήματα με την ίδια ταχύτητα όπως σε κάποιους άλλους. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει παρεξηγήσεις. Αγάπη δεν είναι μόνο ο δικός σου τρόπος να αγαπάς. Η Αγάπη είναι Αγάπη. Το πως κατανοείς την έννοια αυτή και πως βρίσκει εφαρμογή στη ζωή σου είναι δικό σου θέμα. Καθήκον μας είναι να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τον τρόπο που ο απέναντί μας αγαπάει και -αν είμαστε διατεθειμένοι να το κάνουμε- να συγκλίνουμε προς μία κοινή αντίληψη περί Αγάπης.

Η Αγάπη δεν απαιτεί θυσίες. Οι θυσίες απαιτούν αγάπη. Έχεις θυσιάσει ήδη ολόκληρο τον εαυτό σου, τον έχεις ρίξει στη μάχη της Αγάπης, άρα για ποιά μεγαλύτερη θυσία μιλάμε; 

Η Αγάπη είναι ανιδιοτελής. Πώς θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο; Δεν εφήυρε κάποιος την αγάπη για να την χρησιμοποιεί προκειμένου να επιτύχει διάφορους σκοπούς. Η Αγάπη υπάρχει μέσα σου. Αρκεί να την ανακαλύψεις. Τότε είναι που θα σε κατακλύσει και θα καταλύσει κάθε σου άμυνα. Λέμε συχνά: "Πώς να ζήσει η αγάπη μας όταν είσαι μακρυά;". Κι όμως η αγάπη δεν μετριέται με τα ανθρώπινα μέτρα, δεν ορίζεται στο πεδίο των ανθρώπινων μετρήσεων ούτε της απόστασης, ούτε του χρόνου. Δεν είναι προϋπόθεση η φυσική παρουσία ενός προσώπου για την ύπαρξη της Αγάπης. Δεν έχει εγώ. Δεν έχει εσύ. Έχει την ένωσή μας, το εμείς. Ένα ταξίδι από το εγώ της μοναξιάς προς το εμείς της Αγάπης, που περιέχει και τους δύο σε ένα.

"Σε αγαπώ και σε απαλλάσσω από την ανάγκη μου να σε βλέπω, να σε αισθάνομαι. Σε αγαπώ και δε σε έχω ανάγκη. Μπορώ και σε αγαπώ ακριβώς επειδή δεν σε έχω ανάγκη."

Η Αγάπη λοιπόν, απαιτεί δύναμη και είναι ευθύνη.

(Δ.Κ)

Τῆς ἀγάπης (Κ. Ουράνης)

Νά ῾ξερες πῶς λαχτάριζα τὸν ἐρχομό σου, Ἀγάπη

ποὺ ἴσαμε τὰ σήμερα δὲ σ᾿ ἔχω νιώσει ἀκόμα,

μὰ ποὺ ἔνστικτα τὸ εἶναι μου σ᾿ ἀναζητοῦσεν, ὅπως

τὴ γόνιμη ἄξαφνη βροχὴ τὸ στεγνωμένο χῶμα!

Πόσες φορὲς ἀλίμονο! δὲ γιόρτασα, θαρρώντας

πὼς ἐπιτέλους ἔφτασες, Ἐσὺ πού ῾χες ἀργήσει:

Σὰ μυγδαλιά, ποὺ ἡλιόλουστες ἡμέρες τοῦ χειμῶνα

τὴ ξεγελᾶνε, βιάζονταν κι ἐμὲ ἡ ψυχὴ ν᾿ ἀνθίσει.

Μὰ δὲν ἐρχόσουνα ποτὲς καὶ μέρα μὲ τὴ μέρα,

τ᾿ ἄνθια σωριάζονταν στὴ γῆς ἀπὸ τὸν κρύο ἀγέρα

κι εἶναι ἡ ψυχή μου πιὸ γυμνὴ παρὰ προτοῦ ν᾿ ἀνθίσει

καὶ σήμερα, ποὺ ἡ Νιότη μου γέρνει ἀργὰ στὴ δύση,

τοῦ ἐρχομοῦ σου σβήνεται κι ἡ τελευταία ἐλπίδα:

-Φοβᾶμαι πὼς ἐπέρασες, Ἀγάπη καὶ δὲν σ᾿ εἶδα!...

Η δεύτερη μεταμόρφωση (Σ. Βαβούρης)

Το μονοπάτι που έλπιζες να μην το λησμονήσεις.

Την Αγάπη δεν την λένε Θάνατο.

(Μάθε πιο καλά τη γλώσσα των Ανθρώπων)

Αγάπη να την ονομάζεις.

Αγάπη να τηνε ζητάς

τον Θάνατο τον λένε Θάνατο.

Φόρεσε μόνο πράσινα ξανά

και σβήσε τα κεριά 

και μην εκπλήττεσαι,

που αλλάζω φως και χρώματα

σαν φαντασμαγορικό βεγγαλικό,

και μη νομίζεις λιμασμένα τα όνειρά μου.

Μη λησμονάς το φλογισμένο μονοπάτι

και το φλεγόμενο ταπέτο του.

Ό,τι μας καίει δε μας πεθαίνει

όχι, πώς να σου το πω;

Την Αγάπη δεν την λένε Θάνατο

την Αγάπη τήνε λένε Αγάπη.

Έτσι θα το βρεις παντού.

Ο δρόμος της

δε βγάζει όπως νομίζαμε στην άβυσσο.

Αγάπη μου

τελειώνοντας στο γράφω πάλι:

Το μονοπάτι που έλπιζες

να μην το λησμονήσεις.

Ο ερωτευμένος Πολωνός (Αποσπάσματα)

"Κανείς, κανείς δεν είναι σε θέση να ξέρει μέχρι που μπορεί να φτάσει ο ίδιος κάποτε, τα όριά του, πόσα να αντέξει, ποτέ κανείς δεν μπορείς να μετρήσει τη δύναμή του προτού μπει μέσα στο πεπρωμένο του. Με τη φαντασία όλο κάνουμε λάθη, υπολογίζουμε εσφαλμένα, εξωπραγματικά."

"Πόσο συχνά εκείνα που όντως ζήσαμε τα ανακαλούμε στη μνήμη μας διαφοροποιημένα, κατά πως θα θέλαμε να είχαν συμβεί ή και κατά το πώς φοβόμαστε ότι συνέβησαν; Ο πόθος κι ο φόβος είναι επικίνδυνα δημιουργικοί."

"Δε θυσιάζεις τη ζωή σου ατιμωρητί! Ευτυχώς! Η ζωή σου δε δέχεται να τη βάζεις σε δεύτερη μοίρα, να την αγνοείς, να την χρησιμοποιείς για κάτι άλλο που δεν είναι ακριβώς ζωή, καταλήγει παρωδία και καρικατούρα μια τέτοια μετάθεση."

"Και η ίδια όμως ξεσκεπάστηκε στα μάτια της, έμεινε με το χάος της, να σκύβει στην άκρη του γκρεμού και να παθαίνει ίλιγγο. Η μεγάλη επίγνωση, κύριοι, είναι αρρώστια."

"Είναι γνωστό πως ο κόπος και ο πόνος σε περιμένουν να ηρεμήσεις, να σταθείς ήσυχος για να ορμήσουν πάνω σου, τότε πετυχαίνουν καλύτερα το στόο. Μετά τη συμφορά, μετά την ένταση, όταν καταλαγιάζουν η καρδιά και το σώμα, ο πόνος κι ο κόπος που περιφρόνησες, που απώθησες, θα σε βρουν εύκλολο για να χυμήξουν."

"Η αξία του τίποτα! Εκείνης της απόλυτης νηνεμίας την αυγή, την ελάχιστη στιγμή προτού ανατείλει ο ήλιος. Γιατί φοβούνται τόσο την ησυχία οι άνθρωπο; Γιατί δεν το εμπιστεύονται και τρομάζουν σαν θάνατο το τίποτα;"

"Φιλούσε τους ώμους του και αγωνιζόταν να κρατηθεί να μην τον πονέσουν τα νύχια της που ζητούσαν να βυθιστούν στη σάρκα της πλάτης του, να γαντζωθεί για πάντα της. Η ανάγκη της να τον χαϊδέψει απαλά και η ανάγκη της να σκίσει το σώμα του την παίδευαν. Ποθούσε να σκίσει τη σάρκα του, από μια ρωγμή να τον σκίσει, σαν δερμάτινο ρούχο, να τον ανοίξει, να κυλήσει ολόκληρη εκεί μέσα, να πνιγεί στο αίμα του, να διαλυθεί και να γλιτώσει από ένα εγώ κοπιαστικό, τυραννικό, χρόνιο. Να είναι πια εκείνος μόνο. Κι αυτή, η ίδια, εκείνος μόνο."

"Τον πιστεύει στα τυφλά, το σώμα της και το αίμα της τον πιστεύουν. Μπορεί κάποιοι να ισχυρίζονται πως η αμφιβολία στον έρωτα όπως και στη φιλοσοφία τρέφει το πάθος όπως το λάδι τη φωτιά, όμως τίποτα δεν είναι πιο ευδαιμονικό και ολάκερο όσο ένας έρωτας με εμπιστοσύνη. Ο έρωτας με εμπιστοσύνη και ισόβαρη αμοιβαιότητα θα είναι εκείνο που χαρακτηρίζουν κάποιοι άγιοι «πρόγευση Παραδείσου»."

"Η ευτυχία βιώνεται βουβά, είναι κατά κάποιο τρόπο τσιγγούνα και νάρκισσος, δεν τολμά αλλά ούτε και έχει διάθεση να μοιραστεί όσα κέρδισε, όσα της έλαχαν, όσα απολαμβάνει, δεν επιτρέπει ούτε μια λέξη, ένα ίχνος, ούτε μια νότα, να χάσει από το βελούδινο της σφιχτοδεμένο πουγκί. Η ευδαιμονία έχει αυτονομία και αυτάρκεια, έχει εγωισμό.  Αν η δυστυχία συνεχώς ζητά παρηγορητική μοιρασιά, εξομολόγηση, ακόμη και εκτονωτική επίδειξη, η ευτυχία και κυρίως ο ευτυχισμένος έρωτας ζητά να απομωνόνεται στη γωνιά του. Σε κρυψώνα θέλει να απομωνόνεται, αντικοινωνικός και μυστικός, καμμιά άλλη ματιά να μην πέσει πάνω του και τον ματιάσει."

"Οι άνθρωποι σπεύδουν εύκολα να συμπαρασταθούν στις θλίψεις. Δεν είναι μόνο που νοιώθουν καλόψυχοι, φιλάνθρωποι και κοινωνικοί, είναι και γιατί κάπου εδώ ελλοχεύει μια –ασυνείδητη έστω- ηδονή. Συμπάσχοντας εκτονώνονται και οι δικές τους στενοχώριες, ανακουφίζεται και η δική τους γκρίνια, η πανταχού παρούσα σύγκριση τώρα θα γείρει προς το μέρος τους την υπερευαίσθητη ζυγαριά των βουβών συναλλαγών, ικανοποιούνται που βρίσκονται σε καλύτερη θέση από τον χτυπημένο από τη μοίρα, κι αυτό χαρίζει μια κάποια υπερηφάνεια, που τους κάνει γενναιόδωρους."

"Όταν αγαπάς αληθινά θέτεις τις ανάγκες του αγαπημένου σου πιο πάνω από τις δικές σου. Μπορεί να ακούγεται απλό και γλυκερό, αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο για τα ανθρώπινα στην πράξη."

"Η ευτυχία τείνει να καλλιεργεί αλλαζονεία στους ευδαίμονες, ένα είδος ευτυχίας που κυμαίνεται. Για να διατηρηθεί όμως ο Παράδεισος, για να διαρκέσει, πολύ περισσότερο για να διαιωνισθεί, είναι αναγκαία προϋπόθεση η ταπεινοφροσύνη των ευτυχισμένων. Δεν είναι απλό αυτό. Γιατί καμμιά κατάσταση της ύπαρξης όσο η ερωτική δεν ερεθίζει τόσο πολύ τον εγωισμό και τις ανασφάλειες που ο εγωισμός γεννάει. Είναι όμως ταυτόχρονα η πιο συντριπτική ευκαιρία της ζωής να τσακίσει και να κομματιάσει το σκληρό εγώ σου."

Caruso

"Εδώ που η θάλασσα λαμπυρίζει και ο άνεμος φυσά δυνατά

πάνω σε μια παλιά ταράτσα μπροστά στον κόλπο του Σορέντο

ένας άνδρας αγκαλιάζει μια κοπέλα, μετά αρχίζει να κλαίει

έπειτα καθαρίζει τη φωνή του και ξαναρχίζει το τραγούδι (να τραγουδά)

Σε αγαπώ πάρα πολύ

μα τόσο τόσο πολύ, ξέρεις,

τώρα πια μια αλυσίδα

που λιώνει το αίμα μέσα στις φλέβες, ξέρεις....

Είδε το φως στη μέση της θάλασσας, σκέφτηκε τις νύχτες εκεί στην Αμερική

αλλά ήταν μόνο οι βάρκες και η άσπρη γραμμή ενός έλικα

ένιωσε τον πόνο στη μουσική και σηκώθηκε από το πιάνο

αλλά όταν είδε το φεγγάρι να έρχεται από ένα σύννεφο

ακόμη κι ο θάνατος φαινόταν γλυκός

κοίταξε στα μάτια του κοριτσιού εκείνα τα μάτια (που ήταν) πράσινα όπως η θάλασσα

έπειτα ξαφνικά ένα δάκρυ έτρεξε και πίστεψε ότι θα πνιγόταν.

Σε αγαπώ πάρα πολύ

μα τόσο τόσο πολύ, ξέρεις,

τώρα πια μια αλυσίδα

που λιώνει το αίμα μέσα στις φλέβες, ξέρεις...

Η δύναμη της όπερας όπου κάθε δράμα είναι ψεύτικο

που με λίγο μέικ απ και μίμηση μπορείς να γίνεις κάποιος άλλος

αλλά δυο μάτια που σε κοιτάνε τόσο κοντά και πραγματικά

σε κάνουν να ξεχνάς τα λόγια μπερδεύοντας τις σκέψεις

έτσι το καθετί γίνεται μικρό ακόμη κι οι νύχτες εκεί στην Αμερική

γυρνάς και κοιτάς τη ζωή σου σαν μια γραμμή ενός έλικα

αλλά, ναι, είναι η ζωή που τελειώνει αλλά δεν το σκέφτεται και πολύ

αντιθέτως ένιωθε πια ευτυχισμένος και ξανάρχισε το τραγούδι του.

Σε αγαπώ πάρα πολύ

μα τόσο τόσο πολύ, ξέρεις

τώρα πια μια αλυσίδα

που λιώνει το αίμα μέσα στις φλέβες, ξέρεις..."

Το τραγούδι λέει απλά για τους πόνους και τις επιθυμίες ενός άντρα που είναι έτοιμος να πεθάνει ενώ ο ίδιος ψάχνει στα μάτια του μια κοπέλα που ήταν πολύ αγαπητός σε αυτόν. Αυτό το τραγούδι είναι πιθανότατα ένας τρόπος να γίνουν πιο ρομαντικές οι τελευταίες ημέρες Enrico Caruso στο Sorrento στην Νάπολη Στη συνέχεια, συνάντησε μια γυναίκα 20 χρόνια νεότερή του μόλις λίγα χρόνια πριν πεθάνει. Μαζί της είχε μια κόρη που ονομάζεται Gloria, τον οποίο Lucio Dalla περιγράφεται σε αυτό το τραγούδι "Caruso". Αργότερα, ο "Caruso" παραδέχθηκε τις πραγματικές προθέσεις του για τον γάμο, της λέει, «Επειδή θέλω κάποιον που είναι εντελώς δικός μου.Είναι το μέρος όπου πέρασε πολλές ημέρες σε ανάρρωση προτού τελικά πεθάνει στο Vesuvio ξενοδοχείο στη Νάπολη.Το τραγούδι "Caruso" μπορεί να είναι ένας τρόπος του Lucio Dalla να κάνει ρομαντικές τις τελευταίες μέρες του Enrico. Αυτό που δεν είναι σαφές είναι αν μιλά για την κόρη του ή την σύζυγό του, ενώ ο ίδιος (Caruso) έλεγε, "Ti Voglio Bene Assai ma tanto Bene sai". Σύμφωνα με τα ιταλικά μπορεί να πει κανείς "Bene Voglio Ti" σε μια μητέρα, γιο, αδερφή, αλλά μπορεί να πει επίσης αυτό στη αγαπημένη του, όμως κάποιος πρέπει να ξέρει ότι δεν είναι το ίδιο με το "Ti amo", το οποίο μπορεί να θεωρηθεί ότι λέγετε αποκλειστικά με το αγαπημένο του πρόσωπο, την γυναίκα , σύζυγο, φίλη, φίλο, κλπ.Εάν, πράγματι, "Caruso" είπε "τι Voglio Bene" για να Dorothy (όπως το τραγούδι προτείνει), αυτό σημαίνει ότι στοργή του για αυτήν είναι περισσότερο σαν αυτή ενός πατέρα από εκείνη του συζύγου.